Pascal Braeckman vertelt over zijn carrière en zijn huidig leven in tijden van corona. Hoe beleefde hij zijn jeugd? Wat is zijn grootste droom? Wat zijn de positieve en negatieve aspecten van zijn carrière?
Ten huize Braeckman 22/03/2021
Geschreven door Elisa Desmet (Afkomstig uit Gooik) en Amy De Wolf Desmet, studenten toegepaste taalkunde aan de Universiteit van Antwerpen - Ingezonden foto
Pascal Braeckman heeft een fantastische jeugd gehad, ook al was hij enig kind en veel alleen thuis. “Als ik van school kwam, heb ik heel veel alleen gezeten. Maar ik heb dan altijd dat vertrouwen meegekregen. Ik vond dat altijd al plezant, ook omdat er vriendjes konden komen.” Hij groeide op in een huisje in Sint-Pieters-Leeuw. Maar hij had alles wat hij zich kon wensen. Als kind kreeg hij veel steun van zijn ouders op verschillende vlakken. Zo mocht hij zijn eigen hobby’s kiezen van voetballen tot een eigen discobar uitbaten. “Op school zeiden ze dat ik burgerlijk of industrieel ingenieur kon zijn, maar ik had daar echt geen zin in. Mijn ouders hebben mij daar altijd in gesteund.”
“Meneer Braeckman, ik denk niet dat u ooit een carrière in de media zult hebben.”
RITCS
Oorspronkelijk droomde Pascal niet van een carrière als klankman. “Dat is toevallig gekomen. Ik ben wel naar de filmschool geweest, het RITCS in Brussel, maar ik heb daar dan jaren niets mee gedaan”, vertelde Braeckman. Het RITCS staat bekend als het Rijksinstituut voor toneel, cinema en klank. Hij wou oorspronkelijk journalist worden maar bij het ingangsexamen moest hij een tekst voorlezen en werd hij niet toegelaten omdat hij stottert. De examinator zei tegen hem: “Meneer Braeckman, ik denk niet dat u ooit een carrière in de media zult hebben.” Hierop reageerde Braeckman: “Ik moest zelfs niet beginnen aan die richting. Dan ben ik techniek gaan volgen. Dat was feesten!” Braeckman ging enkel naar de praktijklessen, de andere lessen volgde hij niet. Hij zat liever samen met een van zijn beste vrienden op kot. “Het voelde alsof ik mijn tijd aan het verspillen was. Je kon in die tijd beter ergens vier jaar stage doen, dan naar school te gaan. Het gaat om wat je kan en om wie je bent. Daar krijg je een job voor. Maar niet door een diploma.” Toch is hij blij dat hij deze richting heeft gevolgd. In 1983 is hij afgestudeerd.
Braeckman heeft de smaak te pakken
Pas toen zijn discobar aan het groeien was en het meer werd dan een hobby, is hij gaan werken in de filmsector. Zo heeft hij jarenlang modeshows gedaan in Parijs, waar hij lang verbleven heeft. Uiteindelijk deed hij klank voor groepen met zijn eigen mengpaneel en zo kwam hij dan in contact met artiesten zoals Clouseau, Rob de Nijs, Barry White en Soulsister, ook als lichtman. Hij is in 1989 als klankman begonnen. Johan, een cameraman en oud-klasgenoot, vroeg of hij zijn klankman wou zijn voor televisie. Braeckman wou het zeker eens proberen, op voorwaarde dat hij voor Clouseau kon blijven werken. Zijn allereerste job was met regisseur Stijn Coninx voor een reclamespot en dit beviel hem. Omdat Johan veel reisprogramma’s had, ging Braeckman vaak mee. Hierdoor leerde Braeckman verschillende talen waaronder Italiaans en Spaans.
Klankman wat is dat?
Klankman zijn is niet enkel de verantwoordelijkheid hebben voor goede klank. Je bent ook de basis voor de cameraman, ook ben je de psycholoog in de groep. Braeckman doet zijn job heel graag, maar toch zijn er enkele nadelen. “Je hebt bijvoorbeeld geen regelmatig leven, je kan heel weinig inplannen en je weet nooit exact hoeveel je zal verdienen”, meent Braeckman. Verder is samenwerking een zeer belangrijke factor in zijn beroep. Hij werkt vaak samen met productiebedrijven en wordt hiervoor meestal gevraagd. “Je moet bij een samenwerking op iedereen kunnen vertrouwen, maar natuurlijk ben ik al eens teleurgesteld geweest.” Als klankman ontmoet je veel mensen met een bijzonder levensverhaal, wat ook het hoogtepunt is van Braeckmans carrière. “Ik maak vaak kennis met zoveel mensen en af en toe blijft er weleens iemand hangen met wie je in contact blijft.”
Foto’s en biertjes
Sociale media zijn iets waar Braeckman niet van wakker ligt. “Als er een week niets gebeurt, dan ga ik niets uitvinden”, verduidelijkt Braeckman. Zeer geliefd is zijn fotoreeks, waarbij een BV zijn apparatuur vasthoudt en Braeckman met een pintje in de hand ernaast staat. Op de foto staat hij niet enkel met BV’s. Hij neemt ook graag tijd om een foto te nemen met fans, ook al is dit soms lastig wanneer hij aan het werken is. “Ik weet niet of ik echte fans heb. Veel mensen vinden het wel tof wat ik doe”. Hij ziet fans als iets aangenaam en gaat er dan ook positief mee om. Braeckman vertelde dat het nooit zijn bedoeling was om voor de camera te komen. Dit is plots ontstaan met het programma Tomtesterom. Later kreeg hij verschillende voorstellen om voor de camera te komen, deze deed hij met plezier.
Optimistisch
Braeckman ontvangt veel positieve reacties maar ook negatieve. Deze probeert hij zo weinig mogelijk te lezen. Zo vertelde hij dat hij recent een interview van zichzelf had goedgekeurd en nagelezen. Later zag hij het interview en stelde hij vast dat de titel uit zijn context was gehaald. “Kranten en tijdschriften maken soms hun eigen verhaal van titels, daar kan ik mij dan weer in gaan opjagen.” Maar hij heeft van zijn goede vrienden Koen Wauters en Tom Waes het advies gekregen om daar niet op te reageren. “Ik voel mij soms rap geviseerd. Ik ben recht voor de raap, ik zeg wat ik denk. En soms word je daarop gepakt.”
Achter de schermen
Naast televisie heeft Braeckman nog andere projecten, zo steunt hij met veel liefde het project U/TURN, dat met mensen met een beperking een avontuurlijke reis maakt. Thuis heeft hij ook enkele projecten waarmee hij zich bezighoudt. Hij heeft namelijk een eigen studio geïnstalleerd waar hij aan postproductie doet. Hij heeft ook zijn kelder leeggemaakt waardoor hij daar op zijn drumstellen kan oefenen. Braeckman heeft samen met Jan Van Eycken, Axl Peleman en Eline De Munck de band Pigbag Army. Hiermee speelt hij covers voor duizenden fans. “Met nadruk op volle bak ambiance”, lacht Braeckman.
“Achter een jong veulen zijn gat lopen bergop of bergaf, dat gaat er misschien niet meer inzitten binnen een jaar of vijf.”
Grijze tint
“Ik hoop dat ik doodval terwijl ik werk.” Braeckman legt zichzelf geen leeftijdsgrens voor. Hij is een echte workaholic en werkt tot hij erbij neervalt. “Ik leef goed, en kom niets tekort en ik heb geen honger. Maar als ik morgen geen job heb, dan heb ik een probleem want ik ben al eens opgelicht geweest door een klant.” Hij vindt zijn huidige job fantastisch, maar: “Achter een jong veulen zijn gat lopen bergop of bergaf, dat gaat er misschien niet meer inzitten binnen een jaar of vijf.” Zijn ultieme droom is om een eigen café te openen. “Ik denk wel dat ik dat zou kunnen.”
Pandemie
Momenteel verloopt Braeckmans carrière wat soberder. Hij probeert optimistisch te blijven en houdt zich bezig met zijn toekomstige projecten waaronder een eigen programma. Braeckman voelt zich als BV rap geviseerd en zeker in tijden van corona. “Ik had een foto gestuurd op de luchthaven en ik kreeg de reactie: ‘jaja, gij moogt weer reizen ze’. Terwijl dat voor mijn job is.” Wat hij het meeste mist is uitgaan en contact met vrienden en familie. Braeckman blijft echter niet bij de pakken zitten en is een echte levensgenieter. “Mijn levensmotto is: als Bambi een kieken was geweest, de wereld had er anders uitgezien. Omdat op een kieken niet wordt gejaagd.”