PEPINGEN - Krantenwinkel Betty, al twintig jaar een vaste waarde in Pepingen, gaat op het einde van de maand dicht. Uitbaatster Betty Francois (48) stopt met de zaak en verkoopt haar winkel. “Hoog tijd om eens een rustige job in de privésector te vinden”, klinkt het.
De inwoners van Pepingen zullen voortaan buiten hun gemeente de krant moeten halen, want krantenwinkel Betty sluit op 25 juni de deuren. Betty Francois is het beu om elke dag om kwart na vijf ’s ochtends de winkel te openen. “Tegenwoordig komen er tussen vijf en zes uur ’s ochtends geen klanten meer over de vloer”, vertelt ze. “Dan begin je je stilaan af te vragen of het allemaal nog wel zin heeft.” Daarbij komt ook nog eens het feit dat de mensen steeds minder kranten kopen. Betty verkoopt nog maar een derde van wat ze vijf jaar geleden verkocht aan dagbladen. Vorig jaar overleed haar man Luc en dat was de spreekwoordelijke druppel.Toen Betty twintig jaar geleden haar winkel opende, wilde ze eerst een tankstation uitbaten, maar door problemen met de vergunningen werd het een krantenwinkel. In al die jaren heeft ze heel wat meegemaakt. Zo kwamen er ooit een Afrikaanse man en twee vrouwen binnen, in traditionele klederdracht en met tal van juwelen. “Ik was bang van die mensen, want die leken zeer rijk en ik vertrouwde het zaakje niet.” Maar toen Betty ze naar buiten joeg, kwam er een bodyguard binnen om te zeggen dat ze niet bang moest zijn. “Dat was wel even schrikken,” lacht ze.
In 1996 werd er zelfs twee keer in de krantenwinkel ingebroken. Toen heeft de waakhond de dieven verjaagd. “Ik heb ook dikwijls kinderen betrapt die snoep wilden stelen”, vertelt Betty. “En ooit begonnen er twee mannen te vechten omdat ze in de deuropening op elkaar botsten”, lacht ze. Ooit was er zelfs een jongetje dat van z’n oma geen snoep kreeg, waarop hij in de auto ging zitten en de deuren op slot deed. “Die vrouw moest haar man bellen om een reservesleutel te brengen, want dat kind wilde de wagen niet meer openen”, lacht Betty.
Betty weet nu al dat ze die dingen zal missen. Het dagelijkse contact met haar klanten is een groot pluspunt bij de krantenwinkel. “Mijn winkel is een goeie barometer van de maatschappij”, vertelt ze. “Ik weet wat er bij de mensen omgaat. Hier komen mensen over de vloer van alle klassen, en ik ken ze allemaal persoonlijk”, klinkt het. Zo begon er ooit een vrouw te wenen in de winkel, waarop ze aan Betty haar hele verhaal vertelde. Achteraf bedankte ze Betty voor het luisterend oor. “Zulke dingen geven je een goed gevoel en dat zal ik zeker missen”, klinkt het. “Maar nu is het tijd voor iets anders.”