326 ultraracers, die op zondag 23 juli vanop de Markt in Geraardsbergen de Muur beklommen en hun avontuur van duizenden kilometers verder trapten op de 9de Transcontinental Race komen aan, aan de oevers van de Egeïsche Zee, waar in de stad Thessaloniki in Griekenland de eindstreep ligt.
Op weg naar het zuiden, naar de Alpen, voor het eerste controlepunt van de race, werden de renners geconfronteerd met een parcours dat de eeuwen-oude sporen volgde van passerende legers en handelaars, zigzaggend over de Zwitserse en Italiaanse grens, over de hoge cols en door de steile valleien van de heden beroemde San Bernardino- en Splugen-passen. Van daaruit reden de ultraracers vrij naar het eerste controlepunt in Livigno.
Livigno’s naam komt van het oude Duitse woord ‘lawine’, een waarschuwing aan de rijders om de omstandigheden niet te onderschatten, iets wat ze op eigen risico doen. Hoog gelegen in de Italiaanse Alpen dwingt deze locatie, de renners om in de bergen te blijven op weg naar het tweede controlepunt.
In de groene valleien van de Sloveense Alpen, met rustige en weinig bekende wegen van Zgornje Jezersko lag het volgende doel van de renners. Ze mikten op de regio Karinthië waar ruige bergtoppen, dichte bossen en een overvloed aan wilde dieren hen opwachtten. Steile hellingen en een verscheidenheid aan terreinen en wegdekken stelden de renners in deze betoverende hoek van het continent op proef.
Voor het eerst had de Transcontinental Race een controlepost in Peshkopi, Albanië, waar ze ruige, onvoorspelbare en onheilspellende toppen en uitgestrekte valleien moesten trotseren.
Tijdens het bevoorraden in het historische stadje Burrel vonden de renners weinig bewoners, terwijl ze door kleine dorpjes en langs door de wind geërodeerde kliffen slingerden, voordat ze de oude route door de bergen van Peshkopi namen.
Nadat ze tussen de beroemde rotskolommen waren voorbijgereden en hun voorlaatste brevet-kaartstempel ontvingen, draaiden ze hun stuur naar het noordoosten en begonnen ze aan hun laatste deel van hun reis naar Thessaloniki in Griekenland.
In het hart van deze stad ligt de Witte Toren, waar de renners finishten en de kans kregen om hun wielen in de Egeïsche Zee te dopen, het einde van hun Transcontinentale reis aan te geven en eindelijk na deze ongelooflijke uitdaging hun vermoeide lichamen te laten rusten.
Na een ongelooflijk zwaarbevochten Transcontinental Race rolde Christoph Strasser Thessaloniki binnen. Christoph Strasser heeft de negende editie van de Transcontinental Race gewonnen door van Geraardsbergen naar Thessaloniki te rijden in een razendsnelle 8 dagen, 16 uur en 30 minuten. Rijdend in de geest van zelfredzaamheid en gelijke kansen, toonde de nu tweevoudig winnaar van de Transcontinental van start tot finish een dominante prestatie. Deze ongelooflijke race was zo dichtbij in de eerste paar dagen, maar Strasser's compromisloze aanpak en slimme routeplanning hebben ervoor gezorgd dat hij een steeds grotere voorsprong won.
TOP 10
(1) Christoph Strasser (Winner) : 3939.27 KM 
(2) Robin Gemperle : 3691.31 KM
(3) Tim De Witte : 3780.93 KM
(4) Will Vousden : 3680.89 KM
(5) Robert Müller : 3782.77 KM
(6) Florian Moreau : 3750.01 KM
(7) Tobias Fuchs : 3596.49 KM
(8) Christian Dupraz : 3745.62 KM
(9) Simon Geiser : 3671.06 KM
(10) Christian Englebert : 3697.26 KM
Tim De Witte, onze eerste landgenoot van de 21 deelnemende Belgen eindigt als derde geplaatste rijder in het algemeen klassement en is de winnaar van het eerste groene klassement (Green Leaderboard) van Transcontinental Race. Hij finishte in 9 dagen, 10 uur, 12 minuten. Het groene klassement is een racecategorie voor renners die zich ertoe verbinden om over land van en naar de race te reizen. Zo zal Tim vanuit Thessaloniki met bussen en treinen huiswaarts keren.
Tim De Witte: “Als ik voor het werk moet reizen, probeer ik vaak alternatieve reismogelijkheden te overwegen in plaats van vliegtuigen. Ik probeer mijn deel te doen, maar het is niet zo dat groen gaan het enige is dat telt voor mij. Ik denk dat het belangrijk is, vooral met het oog op de toekomst, om duurzaam te zijn en na te denken over de vraag of er oplossingen zijn voor wat we ook doen, welke baan we ook hebben of welk product we ook gebruiken om het beter te doen”.
Tim gaat verder: “Op Transcontinental Race begint alles zich te ontwikkelen in een wolk, en voordat je het weet, heb je de finish. Ik reed van de ene op de andere dag. Je passeert een paar jongens op de weg en ze verdwijnen en er komen nieuwe jongens aan; je ontmoet de vrijwilligers; je ziet nieuwe plaatsen, nieuwe landen, nieuwe beklimmingen. Het gaat allemaal zo snel en je kunt het niet altijd bevatten omdat je moe bent, je slaapt niet veel”.
Jongste deelnemer
Onze streekgenoot uit Geraardsbergen en jongste deelnemer Nolan Decreton (18) reed 1108.53 KM tot in de Italiaanse Alpen waar hij op 28 juli crashte. Hij behaalde net niet de afsluittijd aan de eerste controlepost. Zo kwam hij terecht op de 308ste plaats, dat toch wel een prachtige prestaties is voor deze jongeman die voor de eerste keer deelnam. Ook niet onbelangrijk, Nolan pakte de 75 ste plaats in de ‘Green Leaderboard’, het Groene klassement.
Jaimi Wilson kwam als eerste vrouw aan in Thessaloniki in 11 dagen, 7 uur en 39 minuten. Jaimi leek geen last te hebben van externe factoren en reed gewoon haar eigen race. Zich goed bewust van wat ze aankan en vertrouwend op haar ervaring, bleef ze consistent en leverde ze een prestatie waar ze trots op kan zijn.
Bij de paren waren Gereon Tewes en Sherry Cardona de eersten over de eindstreep, dit in 10 dagen, 21 uur, 43 minuten.
Sherry en Gereon: “Ruim een week door je eigen emotionele rollercoaster rijden is één ding, maar het samen met iemand anders doen is totaal iets anders. We hebben veel vriendschappen zien lijden en tweespanrijders elkaar halverwege in de steek zien laten”.
Met hun eigen hoogte- en dieptepunten hebben ze laten zien wat een ongelooflijk, krachtig en consistent team ze zijn.
Op dag 10 (3 augustus) verlieten 115 renners de koers , dat is 1 op 3 die vertrokken op de inmiddels beruchte kasseien van Geraardsbergen. Het roept de vraag op of de Transcontinental Race zwaarder werd. Het leek dit jaar zeker meer ruwe ondergrond te zijn dat mechanische vernietiging aanrichtte op nauwkeurig afgestelde wegopstellingen.
Bekijk ook het artikel : ‘326 ultraracers trappen 9e editie Transcontinental Race af’.