Reveil 2023, is aan de tweede editie toe in Tollembeek en bracht 125 mensen dichter bij elkaar. Meer en meer mensen hebben er de behoefte aan om meer te doen op 1 november dan alleen maar een bloemetje neer te leggen bij hun dierbaren.
Op Allerheiligen kwamen 125 inwoners van Tollembeek en omstreken om 17 uur naar de volgelopen Sint-Martinuskerk in Tollembeek waar de stilte werd doorbroken. Samen herdachten ze hun overleden dorpsbewoners en luisterden naar mooie levensverhalen en gedichten die werden voorgelezen door de trouwe en sterke vertellers Kelly Bergmans, Jolien Mertens, Diane Mertens en Marie Rose Bellemans.
Zo werd het levensverhaal verteld van Eerwaarde Heer Aloïs Walgrave (Gent, 9 februari 1876 - Brugge, 28 februari 1930).
De familie Walgrave was afkomstig uit de omgeving van Amsterdam waar zij rond de jaren 1620 op de vlucht moesten ter wille van hun gehechtheid aan het rooms katholiek geloof en de hatelijkheden van de Hervormden. Ze vestigden zich in het katholieke Vlaanderen in de streek van Deinze.
De schilderkunst van de grootvader, Juliaan ging veel verder dan die van een doodgewone dorpsschilder. Hij was tevens een zeer belezen man. Diens zoon Aloïs (vader van onze pastoor) wou ook schilder en dichter worden maar ging door omstandigheden in de leer bij een gothiek-decoratieschilder van beelden en kerken. Voor het werk reisde hij veel, wat hem vaak in Brugge bracht, waar hij kennis maakte en bevriend raakte met Guido Gezelle, toen onderpastoor op Ste-Walburgis. Van bij de eerste uitgave van Gezelles ‘Rond De Heerd’ was de jonge schilder een gedreven medewerker. Dit mag zeker als een aanzet gezien worden waardoor zijn zoon, onze latere pastoor een gewaardeerde studie over dichter Guido Gezelle uitwerkte.
De ouders van onze pastoor Aloïs woonden bij diens geboorte in 1876 in Gent. Op 5 jarige leeftijd verhuisde Aloïs met zijn familie naar Duffel. Een nicht van zijn vader was er benoemd als kloosteroverste en liet vader Walgrave (inmiddels een gekend decorateur) overkomen voor schilder- en decoratiewerken in dat klooster. In Duffel beleefde onze latere pastoor het grootste deel van zijn jeugd. Later studeerde hij latijn-grieks in Lier en wijsbegeerte in Leuven. Van 1896 tot 1899 volgde hij theologie aan het Klein Seminarie in Mechelen en werd tot priester gewijd op 23 sept 1899. Hij keerde terug naar Leuven voor het behalen van een Kandidatuur Wijsbegeerte en Letteren. Eens dit diploma op zak werd hij aangesteld als leraar in Hoogstraten.
Hij hield veel contact met zijn jeugddorp Duffel, waar zijn broer nog woonde. Ook Duffel bleef hem steeds als beroemde zoon beschouwen.
Hij bouwde een lerarenloopbaan van 14 jaar op in Hoogstraten. Was er als ‘Professor van Poësis’ erg geliefd en kon er zich uitleven in zijn liefde voor letterkunde. Dat hij er op ‘Vlaams gebied’ ook een invloed had op zijn studenten lijdt geen twijfel. Toch stond hij aarzelend tegenover het extremistisch flamingantisme, dat toen de kop op stak. Op dat gebied was Hoogstraten wel erg toonaangevend.
Zijn liefde voor zijn studenten bleek vooral wanneer hij om gezondheidsredenen van Hoogstraten afscheid moest nemen. (17.12.1920). Hij had een zwak gestel en het werd te zwaar. Bij een bezoek aan één van zijn leerlingen, Cyriel Uyttenhove op diens ouderlijke hoeve in Vollezele was hij getroffen door de rust en de liefelijkheid van het Pajottenlandschap. Hij vroeg zijn bisschop de toen vacante plaats als pastoor van Vollezele. Hij moet ook deze landelijke rust uitgekozen hebben om eindelijk zijn vele hangende schrijf- en zoekwerk te harmoniëren en te voltooien.
Bij zijn aankomst in Vollezele was zijn roem als gevierde priester-dichter hem reeds vooraf gegaan. Maar zijn eerste bekommernis was zeker een herder te zijn voor zijn parochie en zorg te dragen voor de opvoeding van de jeugd. Hij bezocht haast elke dag de school, bouwde een kleuterklas en een lokaal voor de vierde graad. Het geld dat hij verdiende met zijn voordrachten over Gezelle overal in het Vlaamse Land en Nederland besteedde hij aan de uitbouw van zijn school.
Hij was eerder schuchter van aard, stil en voorzichtig maar zeer graag gezien door zijn parochianen. Iedere dag deed hij zijn wandeling langs rustige wegen en paadjes. Zijn sermoenen waren parels van dichtkunst en welsprekendheid, toch sprak hij vaak over de hoofden van zijn toehoorders. ’t Was voor de eenvoudige dorpsmens soms te geleerd. Men zei: ‘hij preekt soms met zijn ogen toe’. Eén van zijn geliefde bezigheden was toneel. Hij kon zijn jeugdige toneelspelers begeesteren en sprong geregeld zelf op de scène. Het mysteriespel van ‘Maria’s Leven’ werd in Halle met grote luister en bijval opgevoerd.
Hij had gehoopt dat de rust en de gezonde buitenlucht hem genezing zou gebracht hebben. Het mocht echter niet zijn. Begin 1930, hij was nog geen 54 jaar oud, was hij bij zijn broer in Heist-aan-Zee wat verpozing gaan zoeken. Misschien zou de sterke zeelucht hem wat opknappen. Maar neen, hij overleed in Brugge op 28 februari en werd op 6 maart 1930 in Vollezele begraven. Naast de ganse parochiegemeenschap was al wat Vlaanderen toen kende aan prominenten in de letterkunde en kunst opgekomen om hem een laatste vaarwel te zeggen.
‘HIJ BAD VOOR HET VOLK EN BEMINDE ZIJN TAAL’
Dokter Herman De Mulder
Ook het levensverhaal van de erg geliefde Dokter Herman De Mulder kwam er aan bod en werd gebracht door zijn kinderen die in grote getale aanwezig waren. Wij kunnen het leven van de dr. De Mulder uit drie invalshoeken trachten te omschrijven: als geneesheer, als echtgenoot en vader en als filosoof-schrijver.
Herman De Mulder was dokter in de geneeskunde. Hij studeerde aan het Jezuïetenklooster in Aalst. Als achttienjarige ging hij verder studeren aan de Katholieke Universiteit in Leuven. Bij het uitbreken van Wereldoorlog II, in 1940, moest hij vluchten voor de bezetter en ging schuilen in Frankrijk. Bij zijn terugkeer onderging hij een dringende heelkundige ingreep en kon daardoor zijn eindexamen niet afleggen. Om geen jaar te verliezen deed hij deze examens voor de middenjury en slaagde met glans. Hij ging als stagiair aan de slag bij dokter Sierens in de kliniek in Aalst. Toen hij een vervanging deed voor dokter Carlier in Tollembeek, vroeg de toenmalige pastoor Golfius, of hij zich niet definitief in Galmaarden wou vestigen. De pastoor liet niet los en zorgde voor huisvesting en telefoonaansluiting. Dokter De Mulder volgde zo in 1946 dokter Vanopdenbossch op.
Hij leefde voor zijn werk, droeg zorg voor het welzijn van de ganse dorpsgemeenschap. Herman De Mulder huwde Helena Alice Abbeloos, afkomstig uit Denderwindeke. Ze stond haar man 46 jaar bij. Tijdens hun eerste jaren in Galmaarden hielp ze haar man met de apotheek. Voorgeschreven geneesmiddelen dienden worden klaargezet en verdeeld.
De liefde tussen Herman en Helena stelde hen in staat 10 kinderen op te voeden in een sfeer van geborgenheid.
Dokter De Mulder als filosoof-schrijver benaderen is niet eenvoudig. Na zijn praktijk hield hij zich vooral bezig met bezinning en denkwerk. Het resultaat schreef hij neer onder de vorm van euforismen. Euforismen zijn korte, pittige spreuken waarmee één kerngedachte verwoord wordt.
Dokter De Mulder was een bescheiden man en stond niet graag in de belangstelling. Echtgenote, gezin, huiskamer waren steeds een bron van inspiratie voor zijn culturele activiteit. Hij hield van klassieke muziek.
Regelmatig hanteerde hij de strijkstok om de muziek van Beethoven te laten herleven. Zijn viool stond steeds in de kast in de huiskamer. Een stille getuige van Hermans kunde. Zijn liefde voor de natuur leidde hem regelmatig naar het Galmaardse Bosveld, vanwaar hij het ganse Pajottenlandse landschap kon bewonderen en waar hij even tot rust kwam.
Hij ging van ons heen zoals hij had geleefd : eenvoudig en gelukkig. Onze erkentelijkheid zal zijn nagedachtenis eren.
(Bron : o.a. het oude Land van Edingen.)
GEDICHTEN
- Geschenk van mijn vader
Wij zaten samen, zwijgend bij het vuur, mijn lieve vader en ik. Bij elk klokgetik kwam zijn stervensuur nader en nader.
Hij was rustig en goed. Lijk de moeder die haar kindje heeft gedekt tot de kin en die heengaat op lichten voet, stil en verblijd.
Zo wist hij zijn daden bedolven onder Gods warme barmhartigheid.
Hij stond langzaam van zijn zetel op, recht en sterk lijk hij had geleefd. Zijn fijne hand op mij hand: een nevel over ontwakend land. Toen heeft hij zijn laatste daad gedaan. Hij gaf me zijn uurwerk, eenvoudig zonder één woord.
En monkelend is hij te rust gegaan. Maar, toen ik hem zacht naar het bed geleidde, wist ik hoe een engel zingend aanschreed achter ons beide.
Want moedig had mijn vader, in mijn handen afstand van daad en tijd gedaan.
Trots en wenend ben ik van hem heengegaan.
Marnix Gijsen
- Sta niet aan mijn graf te huilen
Ik ben daar niet, noch ben ik er slapende Ik bevind me in duizend winden die waaien Ik ben de zacht vallende sneeuw.
Ik ben de zacht neervallende regen
Ik ben de velden van rijpend graan
Ik ben de ochtendstilte
Ik ben de gracieuze trek
van prachtige vogels in cirkelende vlucht Ik ben het sterrenlicht in de nacht
Ik ben in de bloemen die bloeien
Ik ben in een stille kamer
Ik ben in de vogels die zingen
Ik ben in een elk liefelijk voorwerp
Sta niet aan mijn graf te huilen
Ik ben daar niet, ik ga niet dood
Mary Elisabeth Frye
LIEDJES
- Dat ik je mis
Ik mis je/ Ik grijp je/ Ik gris je
Ik wil je/ Bespeel me
Ik roer en beveel je/ Om bij me te blijven In donkere nachten
Niet meer te smachten naar jou
Laat me los/ Ik moet nu alleen
En houdt me vast als het nodig is
In gedachten
Ik zoek je in alles om me heen Maar al denk ik soms dat het zo beter is Kan ik het niet helpen dat ik je soms mis
Uit het liedje: Dat ik je mis
- Maaike Ouboter
- Kijk omhoog
Kijk omhoog naar de zon Zoek niet naar een antwoord Laat het los hou je vast aan mij
Kijk omhoog naar de zon Zoek niet naar een antwoord Laat het los hou je vast aan mij
Deze weg wijst zichzelf
Hij leidt je naar de toekomst Deze wolk drijft snel voorbij
Want deze wolk drijft snel voorbij.
Uit het liedje: Kijk omhoog
- Nick en Simon.
VERHAAL
September 2023
Zijn of Liefde
Een wereldse macht die allen in alles tot een liefdevol begrijpen aanzet.
De linkerhand mag niet weten wat de rechterhand geeft. Verzoening met ons eigen wezen
Inzicht verwerven in ‘Zijns Waarheid’
Dit zijn enkele begrippen uit de boeken van HADAM
Papa,
Mama doorvoelde dat je bijzondere dingen deed en schreef. Ze zorgde voor de nodige ruimte. Jij wist dat en was er dankbaar om. Dit resulteerde mede in je schrijversnaam waarin haar initialen de dragers zijn. De ‘H ‘kan niet uitgesproken zonder klinker en tussen de D en de M kwam haar tweede klinker staan. Herman De Mulder en Alice Abbeloos werd HADAM. Het werd en bleef een spiritueel en menselijk samenzijn.
Er was op de achtergrond een mystieke sfeer. Dat werd duidelijker toen onze broer Jo (Johan) stierf in Malawi en bij onze drie sterrenkindjes. Papa, jij was een zoeker. Ook wij zoeken en ervaren een verbondenheid niet alleen aards maar in bewustzijn (wat jij ‘Zijns Waarheid ‘noemt). Bewustzijn is bron van het leven, is het leven zelf. Het is er altijd geweest en zal er altijd zijn. Papa, je toonde ons de weg naar levenskunst, naar vrijheid en Liefde.
We weten ons gedragen in onze voortdurende zoektocht.
In dankbaarheid en genegenheid.
Danielle
Op vele graven werden mooie bloemen achtergelaten
Vele teksten met dankbare woorden
Toch hoe mooi deze woorden hier neergeschreven
Die ik hier op dit graf heb gelezen
Stil in mij om de liefde die je in deze tekst leest
Eenvoudige woorden, maar die mij zo diep weten te raken.
Stil in mij om de liefde van een medemens.
Op dit laatste stukje hier op aard voor altijd in herinnering bewaard.
Stil in mij om de liefde die hier werd achtergelaten.
Om een dierbare die dit aardse leven heeft verlaten.
Maar de liefde voor altijd meedragen in het hart.
Ook al is de laatste roos reeds lang geleden uitgebloeid.
Als tranen een trap bouwen en herinneringen een brug,
dan klommen wij hoog de hemel in en haalden we je weer terug. Vandaag leg ik witte rozen op jullie graf neer
Uit liefde aan jullie gegeven, ook al zijn jullie uit mijn leven
In mijn gedachten zullen jullie iedere dag blijven verder leven
Omdat houden van...
nooit kan en zal overgaan.
Liefs
Dit mooie en ingetogen troostmoment is een organisatie van erGoed Galmaarden-Tollembeek-Vollezele in samenwerking met Harmonie Amicato die voor straffe uitvoeringen en intieme muziek zorgden, Wilskracht en Vreugd, het Nieuw Tollembeeks Toneel en met de logistieke steun van de gemeente Galmaarden.
Het begin en einde werd opgeluisterd door doedelzakspeler Bart Praet die pakkende melodieën uit zijn instrument haalde.
Een woord van dank ging dan ook uit naar:
Harmonie Amicato
Bart Praet
Onze trouwe voorlezers
De Kerk Tollembeek
“Na afloop was er de vraag van velen om er mee door te gaan”, verteld Luc Cromphout. “We zijn dan ook heel fier en tevreden”, gaat Luc Matthijs verder. Er wordt alvast al uitgekeken naar het volgend jaar.
Foto’s: ©Luc Cromphout