HALLE/DWORP - Een van de twee Vlamingen die op de getroffen vloot op weg naar Gaza zaten, was Hallenaar Griet Deknopper (32, links op foto). Moeder Mia Bert haalde opgelucht adem toen ze vernam dat haar dochter niet op de bewuste boot zat, maar zal pas gerust zijn als ze Griet te horen krijgt.
Voor de familie van Griet Deknopper (32) uit Halle, een van de vijf Belgen op de door Israël aangevallen boot, was het gisteren schrikken toen ze het nieuws vernomen. ‘Mijn man heeft het ’s ochtends vroeg als eerste op de radio gehoord, en heeft me meteen verwittigd’, vertelt moeder Mia Bert. ‘Toen ik hoorde dat er twee doden waren gevallen (het dodenaantal steeg nog, nvrd), schrok ik. Van zoiets ben je meteen wakker. Ik wist wel dat er ongeveer 700 opvarenden waren, maar je veronderstelt toch meteen het ergste. We hebben een paar uur in spanning geleefd, tot we via het nieuws vernamen dat de twee Vlaamse meisjes niet aan boord zaten van de aangevallen boot. Kort nadat ik een e-mail had gestuurd naar het kabinet van minister Steven Vanacke werd, al dan niet toevallig, die informatie me via Buitenlandse Zaken bevestigd. Toch zal ik er pas gerust op zijn als ik Griet aan de lijn heb gehad, maar dat is me niet gelukt. Ik heb het ’s morgens wel geprobeerd, maar zonder succes. Isräel blokkeert elke vorm van communicatie.’
Moeder Mia hoopt dat ze haar dochter binnen enkele dagen in de armen kan sluiten. ‘Van het moment de boot is aangemeerd, zou Isräel hen de keuze laten: ofwel verlaten ze het land, ofwel worden ze gevangen genomen. Ik hoop dat Griet voor repatriëring kiest, maar dat blijft afwachten. Of ik spijt heb dat Griet meegedaan heeft aan de actie? Helemaal niet. Wij stonden en staan helemaal achter haar beslissing om daaraan mee te doen, en zijn trots op haar. Als niemand zijn nek uitsteekt, gebeurt er niets. Griet heeft ook nooit tegen onrecht gekund, en ziet de strijd daartegen als een soort roeping. Sinds eind december van vorig jaar vertoeft ze in Midden-Oost. Eerst in Egypte, waar ze deelnam aan een vredesmars en de Gazastrook wou binnenraken. Toen dat niet lukte, is ze naar Israël getrokken om zich in te zetten voor Palestijnse kinderen. Griet heeft haar baan als docent op de Erasmushogeschool even vaarwel gezegd om voluit te gaan voor de goede zaak. Normaal nam ze één jaar loopbaanonderbreking, maar dat zijn er al twee geworden. Al denk ik niet dat Griet ooit nog in Isräel binnengelaten zal worden. De autoriteiten daar zullen haar naam wel goed genoteerd hebben.’
Over het geweld van Israël heeft moeder Mia geen goed woord over. ‘De actie van Isräel is onverantwoord. Dat land denkt dat het zich alles kan veroorloven, maar is nu echt te ver gegaan. Het heeft zijn ware gelaat laten zien, en hopelijk doet de rest van de wereld meer dan aan de zijlijn toekijken. Het probleem van Gaza moet dringend opgelost worden. Het kan toch niet dat er daar amper goederen worden binnengelaten. De bevolking kan maar net overleven.’