Laus De Boeck (35) bracht een opmerkelijke muzikale ode aan het Pajottenland uit. Deze ‘uitgeweken’ Gooikenaar blijft een onlosmakelijke band behouden met zijn streek. Tijdens de ‘komkommertijd’ van de lock down ging hij aan het schrijven.
Laus is leerkracht Godsdienst en Muziek in het Imelda-Instituut, een middelbare school in Brussel. Daarnaast is hij af en toe actief in de lokale parochie en speelt hij voetbal met een vriendengroep in een lokale afdeling.
Brussel
“De helft van mijn leven (of gedurende 15 jaren) studeerde of werkte ik in Brussel. Dat is de voornaamste reden waarom ik drie jaren terug van Gooik naar Sint-Agatha-Berchem in het Brussels Gewest ben verhuisd. Niet omdat ik het hier niet meer fijn vond, integendeel. Ik ga er nog wekelijks naar een weide met dieren en sinds twee jaar naar de muziekschool”, vertelt Laus.
“Muzikaal heb ik mijn eigen weg gevolgd maar de begeleidingspraktijk aan de Gooikse academie heeft me wel geholpen om noodzakelijke stappen te zetten, die ik voorheen niet kon of durfde nemen. Vorig jaar besloot ik ook om in het Nederlands te schrijven en te zingen, dat voelde een beetje als thuis komen.”
Gooikoorts
Het festival Gooikoorts vond ieder jaar in mijn achtertuin plaats en heeft me altijd enorm gefascineerd omwille van haar prachtige internationale volksmuziek en bezoekers uit heel het land. Ik genoot ervan wanneer het dorp twee keer op het jaar wordt omgetoverd door doedelzakken en trekzakken.
Buren
Tijdens de lockdown speelde Laus 40 dagen lang iedere avond om 20 uur een liedje voor de buren in de straat. “Sindsdien werkte ik al drie liedjes af met iedere keer een video er bij. Ik nam de muziek zelf op omdat dit geen eenvoudige karwei is, klopte ik voor ‘Pajottenland’ aan bij mijn leerkracht Henry Martin, een Pajottenlander met Britse roots. Zelf voel ik me na 30 jaar toeven ook nog steeds Pajottenlander. Ik ben dan ook trots dat dit lied "Pajottenland" nu door vele streekgenoten en daarbuiten ook goed wordt ontvangen.”
Barbaren
De tekst kwam vanzelf want er is wel veel te vertellen. “De ‘barbaren’ doen me denken aan de wildemannen met een soort knots in het Gooikse wapenschild maar het verwijst ook vooral naar jeugdige en (jong-)volwassen onbezonnenheid. En geef toe: ‘we waren mietjes, die het in hun broek deden’ dat klinkt niet hetzelfde als ‘Barbaren, die kenden geen gevaren’. “
Tijs Boelens
“De band met prachtige landschappen is onontbeerlijk, we kunnen ons hier een koning te rijk voelen. Ik hou ervan om lopend en fietsend er op uit te trekken maar ook het stro of bieten binnenhalen bij de boer is een belevenis. Ik ging voor deze video bij Tijs Boelens van De Groentelaar een dag onkruid wieden. Het werk op het veld gaf me rust en de samenhorigheid is mooi. De modder die aan de handen blijft kleven moet je er wel bij nemen.”
Melancholisch
“De laatste zin haalde ik uit het moment dat ik voor een jaar naar Ecuador vertrok in 2010. Aanvankelijk een droom, maar naargelang het vertrek naderde, werd ik plots melancholisch door de prachtige herfstkleuren. Ik wou plots helemaal niet weg van vrienden, familie,…. Het is me daar gelukkig ook goed bevallen.”
Universeel
“Het lied is dan wel gebonden aan een streek, toch vind ik het universele thema’s: gemeenschap; gehechtheid; mekaar herkennen en erkennen; mekaar graag zien. Soms dreigt men door de mazen van het net te vallen en dan is de warmte van een omgeving echt een geschenk”, aldus Laus.