Het was vorige week een totale verrassing toen we vernamen dat burgemeester Pierre Deneyer van Galmaarden zijn ontslag indiende. Sinds het verlies van zijn vrouw was het voor de burgervader niet meer eenvoudig om vol enthousiasme in het leven te staan. Hierna wil hij zijn ‘levensverhaal’ meegeven.
Levensverhaal
Pierre Deneyer is geboren in Tollembeek op 10 januari 1944. "Mijn ouders hielden café aan het station in Tollembeek. Mijn vader Victorien werd in de volksmond ‘Treng’ genoemd en hij was ‘fosseman’, koolmijner in de Borinage. Jammer genoeg heeft hij een zwaar mijnongeval gehad waardoor hij met twee krukken moest lopen. Mijn moeder Clementine Deneyer was afkomstig uit Herne. Ondanks het feit dat de twee familienamen hetzelfde waren werd achteraf bewezen dat ze geen familie van elkaar waren. Na het ongeval werd mijn vader kapper in het café ’t Statie. In die tijd waren ze 7 dagen op 7 open en van 4 uur ’s morgens tot na de laatste trein van 23u30. De vroege en late pendelaars moesten steeds door het café om naar de fietsenstalling te kunnen gaan."
"Ik werd dus geboren op het einde van de tweede Wereldoorlog en als jonge opgroeiende knaap kende ik al vlug het dagelijkse leven van de gewone man. Ons café nam ook een centrale plaats in in het verenigingsleven aangezien het een vast vergaderlokaal was van talrijke verenigingen."
"Toen mijn vader overleed op 9 mei 1951 had mijn moeder geen andere mogelijkheid dan het café verder te zetten. Ik was toen amper 7 jaar. Na drie jaar hertrouwde mijn moeder met een vrolijke vrijgezel, Camille Niels. Hij werkte in de limonadefabriek ‘Bessy’ en hielp mijn moeder met het café tot in maart 1966."
"Na mijn lager onderwijs in de gemeenteschool van Tollembeek ging ik naar Edingen het middelbaar onderwijs volgen in het Frans. Het was nuttig om de twee landstalen goed te kennen. Mijn eerste job was bij het dagblad ‘Het Laatste Nieuws’ in Brussel."
"Via de verloofde van een goede jeugdvriend Jef Vandervelden leerde ik Georgette Somers kennen en al vlug waren wij verloofd. In 1963 moest ik mijn legerdienst doen voor 12 maanden. Na een tiendaagse opleiding in Turnhout verhuisde ik naar de kazerne in Siegen in Duitsland. Gelukkig kon ik door mijn goede opleiding op school een bureaujob vervullen. Zo kon ik iedere dag van mijn legerdienst een briefje schrijven naar mijn verloofde in België. De bloemetjes buiten zetten deed ik niet en tijdens de Bataljonfeesten kwam Georgette met haar ouders op bezoek."
"Na mijn legerdienst trouwden we op 8 mei 1965. Samen hebben we drie kinderen; Hilde die apotheker werd, Els werd vroedvrouw en Hans gaat door het leven als advocaat."
"Voor mijn vrouw was het gezin het belangrijkste en ze hield alles goed onder controle aangezien ik vaak afwezig was door mijn vele taken in het sociale verenigingsleven."
"Ik heb steeds veel interesse gehad in politiek en in samenspraak met mijn vrouw kwam ik uiteindelijk in oktober 1982 op de lijst van de toenmalige CVP te staan in de gemeente. Op 1 april, een jaar, later werd ik reeds voorzitter van het OCMW. In die tijd telde dat twee personeelsleden en bij mijn vertrek eind 1988 waren er reeds 46 personeelsleden in dienst."
"Nadien werd ik schepen en later eerste schepen. Vanaf september 2000 werd ik Burgemeester van de fusiegemeente Galmaarden."
"Ondertussen hebben we reeds zeven kleinkinderen. Mijn vrouw stond altijd klaar om te helpen waar ze kon. De kleinkinderen noemden ons ‘meter’ en ‘opa’. Opmerkelijk bij mijn vrouw was haar grote bezorgdheid voor haar gezin en daar was ik zeer trots op. Ze was ook bijzonder godvruchtig. Ze liet zelfs in onze tuin een veldkapelletje bouwen en in moeilijke periodes of als troost las ze trouw haar paternoster."
"Wij hebben elkaar steeds gerespecteerd en wij hielden veel van elkaar. Mijn vrouw deed alles en ik als man moest in het huishouden voor niets zorgen want alles was steeds piekfijn geregeld."
"Op 30 juli 2011 vertrokken we voor een weekendje aan zee in Nieuwpoort. Zij kon enorm genieten van de zee, de golven en de pier. Een dag later werd ze plots getroffen door een hersenstaminfarct. Ondanks de snelle interventie die daarop volgde en de goede zorgen in het ziekenhuis, overleed mijn vrouw op 5 augustus."
"Het verdriet was ondraaglijk. Mijn wereld stortte in elkaar, nooit meer mijn vrouw kunnen aanraken, nooit meer haar stem horen, nooit meer haar bezorgdheid kunnen vaststellen. Een zaak is zeker, wij waren 46 jaar getrouwd, kenden elkaar 50 jaar en hielden nog enorm veel van elkaar. Maar ik moest verder leven om haar prachtig voorbeeldig werk verder te zetten, want dat zou haar wens geweest zijn."
