GALMAARDEN - Op verschillende plaatsen in de gemeente hingen er gisteren kleurrijke post-its waarop er naast een visje ook enkele oude woordjes stonden geschreven. Het ging niet om een aprilgrap maar wel om de start van een nieuwe erfgoedvereniging in Galmaarden.
De woordjes als skrinkel, nen ust, een kagoelle, skramoelje, Foensj, leurre of bejotte zijn benamingen van vissen zoals je ze wellicht alleen in Galmaarden, Vollezele of Tollembeek hoort. Deze visjesactie is een eerste stap naar de verkiezing van het skuuënste woord, waarvoor de aanzet wordt gegeven op 26 april tijdens Galmusant. De gloednieuwe vereniging stelt er zich voor en iedereen kan het stemhokje induiken om het mooiste dialectwoord te kiezen. Het winnende woord wordt bekend op 30 april tijdens een Bonten Avond.
Op hun website/blog: http://ergoedgalmaarden.blogspot.be/ vinden we de doelstellingen van deze nieuwe vereniging:
“Met deze 'sociale erfgoedvereniging' willen we mensen samenbrengen en zorg dragen voor het materieel en immaterieel erfgoed van Galmaarden, Tollembeek en Vollezele. Met eerbied voor tradities willen we nieuw leven blazen in oude gebruiken die vandaag de dag misschien mijlenver af staan van onze huidige levensstijl maar toch een grote rol spelen in het leven van alledag.”
Dankzij het Facebook-initiatief 'Galmaardse Kwis' werden gelijkgezinden samengebracht en kwamen honderden verhalen boven. Er leek plots een nieuwe wind te waaien door (groot) Galmaarden. Langzaam groeide de vraag binnen het bestuur om meer te doen rond de beleving en borging van de vele anekdotes, boeiende weetjes en bijzondere foto's die via dit medium gedeeld werden.
“We zijn geen erfgoed-experts, vandaar dat we bewust de letter 'f' in onze naam Ergoed Galmaarden lieten vallen. Daarentegen zijn we gewoon 'erg goed' zodra we onze krachten bundelen.”
“Met een hart voor de lokale geschiedenis willen we erfgoed bewaren, herstellen en ontsluiten waar we kunnen. We willen activiteiten organiseren en op die manier de aandacht vestigen op de schoonheid van onze gemeente in de hoop dat niet alles onder het stof, of erger nog, voorgoed verdwijnt.”