De dood van Kenny ligt bij vader André Haegeman nog altijd bijzonder moeilijk. De omstandigheden van het fatale ongeval in de Joseph Van Den Bosschestraat, op amper vijftig meter van zijn voordeur, waren dan ook dramatisch. Een week voor het gezin uit veiligheidsoverwegingen wou verhuizen naar een rustige woonwijk in Liedekerke, werd Kenny bij het oversteken aangereden door een bus. Alle hulp kwam te laat.
Vader André was toen bijzonder boos op het Lennikse gemeentebestuur, want nog voor het tragische voorval had hij de gemeente al meermaals om maatregelen gevraagd. Die gevoelens lijken verre van weggeëbd. ‘Het Lennikse bestuur heeft nooit iets gedaan voor de verkeersveiligheid. Voor hen is dat bijzaak. Het klopt dat de Van Den Bosschestraat een gewestweg is, maar dat was voor burgemeester De Waele blijkbaar een excuus om helemaal niets te doen. Hij had de problematiek toch kunnen aankaarten bij de hogere instanties. Aan Michel Doomst is dat in Gooik wel gelukt. Al moet ik toegeven dat het er in de Van Den Bosschestraat iets veiliger op geworden is. Er staan oplichtende verkeersborden die duidelijk maken dat er een bocht is, en door de aanleg van de nieuwe rotonde kunnen bestuurders minder hoge snelheden halen. Maar de echte snelheidsduivels laten zich daardoor niet afschrikken. Daarom heb ik ook altijd gepleit voor een flitspaal, maar zonder resultaat.’
Behalve de Lennikse burgemeester moet ook de buschauffeur het ontgelden. ‘Op strafrechtelijk gebied is de zaak geseponeerd. Zuiver juridisch gezien is daar geen speld tussen te krijgen’, beseft André. ‘Maar als je als chauffeur een kind langs de weg ziet staan, moet je toch extra voorzichtig zijn en anticiperen. Momenteel loopt de burgerlijke zaak nog, maar de tegenpartij heeft beroep aangetekend. Volgend jaar valt daarin een uitspraak, al is dat niet zo belangrijk voor me. Want de sommen van de schadevergoeding interesseert ons niet.’
In de woonkamer van de nieuwe woning van de familie Haegeman heeft Kenny een centrale plaats gekregen. Op een tafel staan heel wat van zijn spullen uitgestald. ‘Zelf is Kenny hier maar één keer geweest. Dat het ongeval een week voor de verhuis is gebeurd, is extra moeilijk om dragen. Want eigenlijk hadden we al langer in ons nieuw huis kunnen intrekken. Maar we kregen onze woning in Lennik maar moeilijk verkocht, en waren van mening dat een bewoond pand sneller verkocht zou raken. Achteraf zit je daar wel mee. Toen Kenny pas gestorven was, zijn we echt door de hel gegaan. Maar met vallen en opstaan hebben we de draad weer opgepikt. Toch blijft het ook vandaag nog altijd moeilijk. In de week valt het nog mee, want dan ben je druk bezig met je werk. En zondag staan er veel sportactiviteiten op het programma. Maar zaterdag is er niet meteen iets te doen. Als het dan opkomt, loop je de hele dag te piekeren.’
Over de verhuis van Lennik naar Liedekerke heeft André zeker geen spijt. ‘We wonen in een rustige wijk waar het een pak veiliger is’, vertelt André. ‘Zelf de iets drukkere Gravenbosstraat is door de verkeersdrempel geen gevaar. Toch laat ik mijn jongste zoon niet met de fiets naar school gaan. We brengen hem voor alle zekerheid toch liever met de wagen. Zelf ga ik alleen tijdens de zomermaanden met de fiets naar het werk, uiteraard met helm en fluovest. Op andere momenten is er te veel verkeer op de baan. Inmiddels is mijn dochter van 19 beginnen leren rijden. Ze is enorm voorzichtig, wat voor een stuk het gevolg is van het ongeval.’