Twee jongemannen drongen gisterenvoormiddag omstreeks 9.45 uur café ‘Ons Huis’ in de Fabriekstraat in Ruisbroek (Sint-Pieters-Leeuw) binnen. ‘Ik had net het café opengedaan, maar er waren nog geen klanten. Daarom besloot ik om zoals iedere morgen aan een tafeltje een tas koffie te drinken en een krant te lezen. Toen ik nog even mijn balpen ging halen achter de toog, gebeurde het’, vertelt cafébazin Corine Vanderkelen (53). ‘Achter mij stonden plots twee gasten van allochtone afkomst, alletwee ongeveer twintig jaar oud. Een van hen had een klein mes in zijn hand, en eiste in het Frans om hem al het geld uit de kassa te geven.’
Maar Corine voelde er niets voor om zich zomaar te laten doen. ‘Ik heb die gast met dat mes meteen een slag in zijn gezicht gegeven. Ik heb niet getwijfeld, want het mes zag er niet echt indrukwekkend uit. Die dader was wel een halve kop groter, maar dat deerde me niet. Toen ik die overvaller geslagen had, begon hij luid te roepen. Zijn oog zag ook meteen blauw. Ik kon ook duidelijk zijn dat die twee mijn reactie helemaal niet hadden verwacht. Maar ik wou niet zomaar het geld uit de kassa afgeven. Het gaat misschien maar om een paar honderd euro, maar ik heb daar hard voor gewerkt. En aan mijn baas uitleggen dat de kassa niet volledig is, doe ik ook niet graag.’
Na de onverwachte vuistslag, kozen de twee jongemannen het hazenpad. De politie kamde nog tevergeefs de buurt uit. ‘Ze zijn gevlucht via de uitgang aan de achterkant, langswaar ze ook zijn binnengeraakt’, vertelt Corine. ‘Die deur staat normaal altijd open. Achter het café is er immers een feestzaal, en door die ingang moeten de bezoekers niet altijd door het café. Maar vanaf nu gaat die deur toch onherroepelijk dicht. Want nu kan hier iedereen zo maar binnen.’
Aan stoppen denkt Corine helemaal niet. ‘Na het voorval was ik wel wat aan het trillen. Maar nadat ik mijn had heb verzorgd, ik heb meteen verdergedaan. Er is meer nodig om mij te doen ophouden, hoor’, vertelt Corine. ‘Ik heb trouwens al meer meegemaakt toen ik een dikke twee jaar in een bakkerij in Sint-Pieters-Leeuw gestond. Daar heb ik drie keer oog in oog gestaan met gewapende overvallers.’ Twee keer kon Corine de daders verjagen, één keer met haar vuisten en één keer met een baseballknuppel. ‘Ook toen hadden de overvallers een mes. Ik heb mij ook toen verdedigd, want ik had geen zin om gestoken te worden. Eén keer heb ik een vuurwapen tegen mijn hoofd gekregen. Toen heb ik mij niet verweerd.’