Traditioneel is er jaarlijks een bevrijdingsherdenking in Lembeek, Essenbeek en Halle centrum. Dit jaar waren we aanwezig in Lembeek aan “de Vrede van Hondzocht” De stad Halle brengt samen met de Vaderlandslievende verenigingen hulde met een muzikaal eerbetoon en bloemlegging.
Op 3 september 1944 werd Halle, na een laatste gevecht ter hoogte van Hondzocht, als eerste Vlaamse stad bevrijd na 4 jaren Duitse bezetting. Op zaterdag 3 september werden tijdens enkele herdenkingsplechtigheden de helden herdacht die hun leven hebben gegeven voor onze vrijheid. Dat doen we met bloemen en muziek. Elke herdenking wordt muzikaal afgesloten met het Te Velde en de Nationale Hymne.
De reenactment groep Margaille heeft deze optocht begeleid met 4 legervoertuigen. Ook een groep uit Kortrijk was present.
Lees ook: Herdenking bevrijding Stad Halle - 3 september 2022 | Persinfo
Foto's © Jan Demol
Toespraak van de burgemeester Marc Snoeck:
Op 3 september 1944 werd Halle als eerste Vlaamse stad bevrijd van een vier jaar durende Duitse bezetting. Britse, Amerikaanse, Nederlandse en Belgische soldaten trokken 78 jaar geleden door onze stad, komende van Bergen en Edingen.
In 2019 organiseerden we, ter gelegenheid van 75 jaar einde van de tweede wereldoorlog, een grote plechtige herdenking in aanwezigheid van de British Welsh Guards in het Albertpark. De volgende twee jaar hebben we zeer vele bijeenkomsten en herdenkingen van de oudstrijders- en vaderlandslievende verenigingen moeten aflassen; maar niet de herdenking van de bevrijding van onze stad. Het leek er wel op of we in september 2020 en in september 2021 ook telkens even bevrijd waren van het hardnekkige coronabeestje.
En deze ietwat prozaïsche inleiding, beste aanwezigen brengt mij bij het thema dat ik vandaag even onder de aandacht wil brengen. 78 jaar lang – en dit non-stop - werd en door gewone mannen en vrouwen elk jaar opnieuw, begin september hulde gebracht aan inwoners van onze stad, die voor ons vaderland en voor de idealen van vrijheid en democratie gestorven zijn. In de periode net na 1944 bracht dit uiteraard veel volk op de been. De oorlog lag toen immers nog vers in het geheugen. Iedereen kenden maar al te goed de betekenis van oorlog. Iedereen wist maar al te goed wat voor een ellende en miserie die voorbije vier jaar met zich had meegebracht. Iedereen was vertrouwd met vluchtelingen, angst, honger, ziekte en dood; want men werd er alle dagen mee geconfronteerd.
Doorheen de jaren ging de belangstelling voor dit soort van plechtigheden echter achteruit. Mensen die geboren zijn in de jaren vijftig, zestig, zeventig, tachtig hebben natuurlijk het grote geluk dat zij nooit een oorlog hebben gekend. Of toch niet aan den lijve. Via de media weet men natuurlijk dat er altijd wel ergens in de wereld een oorlog aan de gang is. Maar dit is toch altijd min of meer ver van ons bed. We liggen er niet echt van wakker.
Ik had soms de indruk als we de voorbije tien jaar onze kleine optocht en herdenking hielden, de toevallige voorbijgangers ons soms zo wat bevreemdend en meewarig aankeken en zich afvroegen, wat zijn die mensen met hun vaandels en Belgische armbanden toch aan het doen. Is dit nog van deze tijd ? Wat hebben zij gedurende al die jaren nog te vertellen ? Welke boodschappen hebben zij nog te brengen, waar wij in deze moderne en vredevolle tijden nog iets aan hebben ? Ik kan mij indenken – en ik kan het hen ook nog niet kwalijk nemen – dat sommige mensen denken is het nog wel zinvol om dergelijke plechtigheden te houden. We leven toch in een ééngemaakt en sterk Europa en in min of meer zorgloze tijden
En kijk… gedurende 78 jaar hebben de oudstijders- en vaderlandslievende verenigingen, jullie voorgangers, de huidige voorzitter, bestuursleden en vaandeldragers gedurende heel die periode de fakkel brandend gehouden en doorgegeven. Gedurende al die jaren brengen jullie steeds dezelfde boodschap : oorlog is een verschrikking op alle vlak en vrede is nooit definitief verworven. Vergeet nooit jullie geschiedenis, want ze bepaalt mee de toekomst.
Sinds de oorlog in Oekraïne – nu een zestal maanden geleden – in volle hevigheid is losgebarsten, is deze boodschap natuurlijk actueler dan ooit. Wie had ooit kunnen en durven denken dat er zich op een goede 1500 kilometer van ons land een bloederige oorlog aan het afspelen is, waarbij niemand of niets gespaard wordt. Geen burgers, geen kinderen, geen ouderen… Niemand ontsnapt aan dit drama.
Iedereen beseft meer en meer dat hier niet onmiddellijk een einde aan lijkt te komen. Alles zit muurvast. Een eindeloze spiraal van geweld, opbod, propaganda, economische en financiële maatregelen en tegenmaatregelen begint nu ook bij ons door te dringen en treft ieder van ons. De spiraal van een nooit geziene inflatie, van torenhoge gas- en elektriciteitsrekeningen, van uit de pan swingende prijzen voor voedsel en basisproducten begint door te wegen. Vele burgers, organisaties, landbouwers, steden en gemeenten, kmo’s, maar ook wat grotere bedrijven slaken noodkreten en verkondigen luidkeels dat deze situatie niet langer houdbaar is.
Plots beseffen we met zijn allen dat we mee in het schuitje zitten. Dat oorlog zo dicht bij ons, een impact heeft die ons meer treft dan dat we ooit hebben gedacht.
We hebben natuurlijk geen glazen bol en we zijn ook Nostradamus niet en we kunnen dus niet in de toekomst kijken en we weten niet hoe dit alles zich verder zal ontwikkelen.
Maar toch zijn we wat meer ongerust; liggen we wakker van de facturen die we niet kunnen betalen, maken we ons zorgen over onze job en over de toekomst van onze kinderen en zijn we dus plots op één of andere manier toch bezig met de oorlog in Oekraïne, die ook onze samenleving in al zijn geledingen treft.
Ik wil op deze herdenking van mensen die door hun inzet en moed ons juist de weg hebben getoond, zeker en vast geen boodschap van pessimisme brengen. Laat ons met zijn allen hopen dat het gezond verstand zal zegevieren en dat men snel de vredesgesprekken opnieuw zak opstarten.
De moraal van dit verhaal is dat oudstrijders- en vaderlandslievende verenigingen helemaal geen voorbijgestreefde of oubollige boodschap brengen. Integendeel, zij zijn degenen die ons gedurende al die jaren en misschien als enigste organisatie, de burgers en politici blijvend oproepen om werk te maken van de gekende en door iedereen aanvaarde slogan “Nooit meer oorlog”.
Het applaus is dan ook helemaal voor deze mensen.
Marc Snoeck - burgemeester - 3 september 2022