De mogelijkheid om van je hobby je beroep te kunnen maken. Het iets waar veel amateurs van dromen. Maar voor Marleen Van Volsom werd die droom zeven jaar geleden werkelijkheid. Ze opende toen haar ambachtelijke chocoladewinkel, genaamd Praleen, op de Ninoofsesteenweg. Ze heeft absoluut geen spijt van haar keuze en vandaag is ze een trotse Halse handelaar.
Dag Marleen, wat is het verhaal achter de chocoladewinkel?
“Dat is een heel lang verhaal. Ik werkte eerst dertien jaar op een kantoor. Maar dat was ik een beetje beu, ik volgde toen al in avondschool een opleiding om ambachtelijk chocoladebewerker te worden. Uiteindelijk besliste ik voor mezelf dat ik wel zin had om met die kennis iets te doen. Ik begon toen in mijn garage en kelder in Buizingen met een kleinschalige chocoladeproductie die we dan verkochten. Die productie werd steeds groter waardoor ik halftijds begon te werken om meer tijd als chocolatier te kunnen spenderen. Na verloop van tijd hadden we niet meer genoeg plaats waardoor we uiteindelijk op de Ninoofsesteenweg 32 in Halle terechtkwamen. We hebben toen onze nieuwbouw verkocht om hier in een oud huis te komen wonen. Dat was wel een moeilijke stap maar zeker geen verkeerde beslissing.”
Was de omschakeling van bureauwerk naar voltijds zelfstandige zwaar?
“Als bediende heb je maandelijks een inkomen, dat is een zekerheid en een voordeel. De stap naar deeltijds zelfstandige en voltijds zelfstandige was wel even aanpassen omdat ik dat vast inkomen verloor. Je moet in de beginfase ook heel veel investeren. Maar achteraf mag ik daar zeker niet over klagen. Ik heb nog geen spijt van mijn keuze om van mijn hobby mijn beroep te maken. Natuurlijk grom ik soms ook wel eens hoor, maar dat heeft iedereen. Ik ben met iets bezig dat ik graag doe dus ben ik erg tevreden. Ik ben ook opgegroeid in een zelfstandigenmilieu waardoor ik vooraf wist waaraan ik begon en dat heeft wel geholpen. Maar het is wel zwaar geweest.”
Wat zijn de belangrijkste momenten van het jaar voor de winkel?
“Vooral kerst en Nieuwjaar zijn drukke periodes. Je hebt dan twee hoogtepunten na mekaar. Valentijn is iets minder, al verkopen we dan toch ook wel veel chocolade. Natuurlijk is Pasen een zeer belangrijk feest voor ons. Moederdag en Vaderdag zijn ook wel periodes waarop je, je moet voorbereiden. Tijdens de zomer valt alles hier een beetje stil, dan sluiten we ook een maand om even uit te blazen. Met Halloween pakken we ook steeds uit, al is dat in België niet zo populair. Als chocolatier kun je eigenlijk op elke gelegenheid inspelen.”
Is het soms niet moeilijk om als chocolatier creatief te blijven?
“Ik heb vaak van die momenten waarop er me iets te binnen schiet. Ik denk daar niet specifiek over na. Dat komt meestal ook tijdens de rustigere periodes omdat je dan ook meer tijd hebt om creatief te zijn. Het gebeurt dat ik na Pasen al plotseling een idee heb voor Kerstmis. Zo’n dingen komen spontaan in je op, het is dan ook fijn als je ziet dat die dingen later populair zijn bij de klanten.”
Welke zaken verkopen het best?
“Ik denk dat onze pralines echt wel top zijn en ook de paaseitjes vallen erg in de smaak. Dat komt omdat we alles zelf maken. Veel chocolatiers maken die dingen niet meer zelf omdat ze daar de tijd niet meer voor vinden of omdat ze daar niet te veel moeite in willen stoppen. Als je paaseitjes maakt dan heb je eigenlijk dubbel werk, je moet namelijk twee vormen maken en die dan tegen elkaar plakken, daar kruipt enorm veel tijd in. Maar het loont wel om dat allemaal zelf te maken want dan pak je uit met de kwaliteit van je producten. Je ziet ook meteen het verschil tussen industrieel en artisanaal gemaakte chocolade. Zolang dat we het kunnen volhouden, zullen we blijven ambachtelijk werken en alles zelf maken. Fysiek vraagt het toch wel een ferme inspanning om alles zelf te maken. Het zou natuurlijk gemakkelijker zijn om hier grote machines te zetten maar dan wordt het massaproductie. Als kleine zelfstandige kan je, je enkel en alleen maar verdedigen door kwaliteit aan te bieden.”
Droom je ervan om de zaak te kunnen uitbreiden?
“Op dit moment niet. Een extra zaak opendoen, is een erg grote investering. Ik denk niet dat ik dat fysiek zou kunnen volhouden. Zeg nooit, nooit maar op dit moment zie ik dat niet zitten. Ik wil ook altijd met de chocolade bezig blijven en niet gewoon het papierwerk van de zaak onderhouden. Ik heb ooit op een bureau gewerkt en dat was mijn ding niet. Dus neen, dat interesseert me niet. Dan ga ik ook het contact met de klanten missen. Ik vind het ook zo belangrijk om zelf in mijn zaak te staan, ik kan dat gewoonweg niet weggeven. Dat is iets wat in je hart zit en wat je niet kan loslaten.”
Het zijn de vaste klanten die je dan zou missen?
“Ja, toch wel. Er zijn mensen die hier soms eens binnenspringen om een babbeltje te doen. Die vertellen dan gewoon een mopje en dan is hun week geslaagd, mij stoort dat niet. Ik ben hier toch en daarvoor maak ik graag tijd. Het is een vorm van sociaal contact dat mensen echt wel missen in die grote ketens.”
Ik hoor vaak dat de Halse handelaren het niet makkelijk hebben, hoe ervaar jij dat?
“Op zeven jaar tijd kan ik niet zeggen dat er hier veel is veranderd. Wij zijn alleen maar gegroeid. Voor ons is het tot nu toe enkel een positief verhaal geweest en ik hoop dat, dat zo blijft. Ik weet wel dat het voor andere handelaars niet makkelijk is. Wij zagen hier ook al zaken sluiten en dat is voor niemand positief. Hoe meer winkels in een straat, hoe beter. Als de zaken in een winkel uit een bepaalde straat goed lopen, dan kunnen de andere handelaars in die straat daar alleen maar van profiteren. Tegen al die leegstand kunnen wij als uitbaters ons enkel en alleen maar proberen te verdedigen.”
Had je zeven jaar geleden verwacht dat je nu al zo’n goeie zaak zou hebben?
“Neen, helemaal niet. Maar we hebben daar wel voor gevochten. Als je voor iets gaat dan moet je daarin durven te investeren en doorbijten wanneer het even niet zo goed gaat. Ik kon op een bepaald moment ook gewoon opgeven omdat het niet ging zoals ik het wilde. Ik werkte toen tot twee of drie uur ’s nachts en dacht: ‘ik moet wel gek zijn om dit te willen doen’. Ik durf eerlijk zeggen dat ik momenten heb gehad waarop ik wilde stoppen. Maar mijn ouders vormden toen een erg mooi voorbeeld voor mij. Zij waren ook zelfstandig en stonden in hun tijd voor hetere vuren maar zij lieten toen nooit hun kop hangen.”