Ook de hogescholen en universiteiten hebben de deuren gesloten. Studenten zitten nu massaal thuis en moeten online de lessen volgen en taken ingeven. Ook enkele examens worden op deze manier afgelegd. Maar hoe gaat het met deze studenten? Waar hebben zij schrik van? En wat veranderde er voor hen? Persinfo sprak met drie studenten uit de streek.
Phoebe van de Lande, 18 jaar, student eerste jaar Diergeneeskunde aan de Universiteit Gent
“Ik heb wel een groot gezin, dus momenteel zijn we met zijn vijven altijd thuis. Mijn stiefvader is spoedarts in Zottegem en is daarom niet altijd bij ons. Hij heeft heel veel druk en stress nu, maar mijn mama daarentegen is wel steeds thuis bij ons. Ik heb zelf ook al gemerkt dat ik door de lockdown veel vaker ’s avonds even met mijn gezin naar televisie kan kijken of momenten met hen kan doorbrengen.
Overdag ben ik wel nog steeds druk met lessen. Ik studeer Diergeneeskunde en mijn lessen worden nu online gegeven. Ik heb het gevoel dat ik momenteel wel op schema zit, maar dat is wel moeilijker in te schatten zo. Onze docenten proberen er wel alles aan te doen om het zo duidelijk mogelijk over te brengen naar ons. Ze staan ook steeds open voor vragen via mail. Maar dat neemt mijn schrik dat ze de zomervakantie zullen inkorten niet geheel weg. Want als ze de examens moeten verplaatsen, dan vrees ik ook een beetje voor de aanpak van een mogelijke tweede zit.
Het meest spijtige aan deze lockdown voor mij is dat ik mijn vrijwilligerswerk niet mag verder doen. Ik werk namelijk bij SOS Wilde Dieren in Geraardsbergen. Maar daarnaast merk ik wel dat ik meer tijd heb om bijvoorbeeld dwarsfluit te spelen. Ik probeer ook contact te behouden met mijn vrienden via berichtjes of Face Time. Ik ben een sociaal persoon en hen mis ik wel heel erg.”
Alexis De Geyter, 21 jaar, student tweede jaar Marketing aan de Hogeschool Gent
“De lockdown ervaar ik heel raar eigenlijk, want alles wat we als normaal zagen is opeens niet meer zo normaal. Ik mis het samen zijn met mijn vrienden enorm, vooral die sociale interactie. We sturen wel nog berichten om op de hoogte te blijven van elkaar. Gelukkig heb ik wel nog veel contact met mijn vriendin. Ze woont maar 500 meter verder, dus wij kunnen regelmatig eens gaan wandelen samen.
Ik probeer mijn dag zo goed mogelijk in te vullen, zo ga ik een deel van de dag altijd spenderen aan schoolwerk. Dat is sinds de lockdown via internet, wat wel moeizamer verloopt. We moeten het meeste leren vanuit onze cursussen en daarnaast krijgen we dan ook taken van verschillende docenten. Dit is soms wel wat zwaar want we krijgen heel veel binnen en soms is het zodanig druk dat we een taak niet volledig deftig kunnen afwerken. Maar ik ken wel studenten van de jaren boven mij, die helpen mij wel wat.
Een tweede en derde deel wordt besteed aan huishoudelijke taken en aan vrije tijd. Ik merk dat ik veel meer uit mezelf ga werken in de tuin en met mijn broer tijd besteed. Puur omdat dit het enige is dat ik nog heb. Mijn ouders zijn er natuurlijk ook nog, maar zij zijn leerkrachten en die zie ik eigenlijk nog even vaak als ervoor.”
Sophie t’Kint, 21 jaar, student verkort traject journalistiek aan de Erasmushogeschool Brussel
“Ik zit in lockdown samen met mijn ouders en mijn zus. Normaal zou ik nu stage moeten doen bij ‘Play Sports’, maar door de coronamaatregelen werd die uitgesteld voor twee maanden. Onze school is eigenlijk snel in actie geschoten en op de proppen gekomen met een noodplan. Zowel voor de eerste- en tweedejaars als voor het afstudeerjaar. Het komt erop neer dat er per individu gekeken zal worden wanneer die de stage kan volbrengen voor de week van 10 augustus, zodat hij of zij toch kan afstuderen in eerste zit. Ze bieden dus de mogelijkheid om in de zomermaanden nog stage te kunnen lopen, voor de rest is alles natuurlijk nog steeds afwachten. Ik heb er wel vertrouwen in dat ze er alles aan zullen doen om ons te laten afstuderen, maar eerlijk een beetje stress over de onzekerheid heb ik wel.
Het thuis zijn op zich vind ik op zich niet zo erg. Ik ben ook graag thuis, dus ik heb geen ‘opgesloten’ gevoel. En ik kan nu ook wel veel meer bezig zijn met mijn paarden, waar ik tijdens het academiejaar soms wat tijdstekort ervaar om ze de volle aandacht te geven. Ik ga ook vaak wandelen met mijn honden, maar ik merk ook wel dat ik wat meer schermtijd heb dan in normale omstandigheden.
Wat wel aanpassen is voor mij, is het feit dat ik niet gewoon met vriendinnen kan afspreken om iets te gaan drinken of eten. Want ik zag mijn beste vriendinnen sowieso wekelijks en nu moeten we het redden met Face Time. Gelukkig bestaat dat! Mijn oma’s en opa’s daarentegen ga ik eens een bezoekje brengen vanachter het raam of ik breng hen hun boodschappen. Het zijn die kleine dingen die hun dag ook maken!”