Het damesvoetbal zit in de lift. De Red Flames schitteren voor het eerst op een groot tornooi als het EK voetbal in Nederland) Ook in onze regio vinden we heel wat vrouwelijke voetbaltalenten. Tiffanie Vanderdonckt uit Lot en Bo Vranckx uit Pepingen zijn er alvast twee van.
Het gaat snel voor beide dames, Tiffanie tekende zopas een contract bij AA Gent. Bo trekt van Eendracht Aalst naar Club Brugge. Een hele uitdaging! Persinfo had een babbel met deze twee sportieve meisjes.
Tiffanie begon haar voetbalcarriere als 6-jarig meisje in Beersel – Drogenbos. Bo ging eveneens op jonge leeftijd van start, zij trok haar eerste voetbalschoenen aan op de terreinen van Vc Kester.
Het was toen wel even wennen, vertellen Bo en Tiffanie. Er voetbalden nauwelijks andere meisjes in de club, het waren wij met en tegen allemaal jongens. Geen kleedkamers voor de meisjes, geen douches voor de meisjes. Dan maar snel omkleden in de veel te kleine ruimte van de scheidsrechter.
Wandelen gestuurd
Op het veld merkte je nauwelijks verschil. Zo scoorde Bo bij VC Kester eens 20 doelpunten in één seizoen. “Dat gaf me een kick”, vertelt Bo. “Ik weet nog heel goed dat de topper tegen FC Pepingen op het programma stond. Omdat ik op amper 200 meter van het stadion Paul Claes in Pepingen woon, wou ik in eerste instantie daar gaan voetballen. Helaas werd ik er meteen wandelen gestuurd. Meisjes niet toegelaten. Zo kwam ik uiteindelijk in Kester terecht. Logisch dus dat ik extra gemotiveerd was voor de topper Kester- Pepingen. In die wedstrijd scoorde ik twee doelpunten. Heerlijk om op deze manier sportieve revanche te nemen.”
Verdediging
Ook Tiffanie scoorde regelmatig haar doelpuntje en had al snel door dat de verdediging haar ding zou worden. “Iedere training was ik present. Regen, wind, sneeuw. Het maakte me niets uit. Sommige jongens haakten af maar ik bleef doorbijten.”
Tot hun 14de verjaardag bleven beide meisjes in een jongenscompetitie voetballen. Bovendien voetbalden ze in de provinciale jongensreeksen, wat toch ook al van een heel degelijk niveau was.
Aalst
Bo trok uiteindelijk toch nog naar FC Pepingen en later Beersel/Drogenbos. Tiffanie verliet Beersel Drogenbos en ging bij Rode voetballen. Nadien is het plots heel snel gegaan. Tiffanie proefde als eerste van het damesvoetbal in Anderlecht, gevolgd door Eendracht Aalst. Bo trok van Beersel Drogenbos naar Eendracht Aalst. Op deze manier hebben Bo en Tiffanie twee fantastische jaren bij Eendracht Aalst gekend. “We hebben er heel wat geleerd en kunnen proeven van vrouwenvoetbal op een hoog niveau”, weet Bo.
Groeipijnen
Ondertussen werden beide dames opgeroepen voor de provinciale en nationale selectie, zeg maar de jonge Red Flames. Tiffanie behoort tot op vandaag nog steeds tot de kern van de nationale U17. Bo had pech en kreeg met een onverwachte blessure te maken, zij moest noodgedwongen afhaken. Dat was echt wel balen volgens Bo.
“Ik zag op facebook foto’s van buitenlandse oefeninterlands. Mijn vriendinnen werden altijd maar beter en beter, terwijl ikzelf na 15 minuten lopen vreselijke kniepijnen kreeg. Zelfs bij Eendracht Aalst in eerste provinciale belandde ik op de bank. Regelmatig voetbalde ik met tranen in de ogen. De pijn was bij momenten niet te harden. Eerlijk, toen dacht ik even dat het voorbij was. Het werd mentaal heel zwaar. Ik heb me 2 jaren laten verzorgen door kinesisten Bart Marcelis en Marc Walravens. Meer dan 1 keer ben ik ten rade gegaan bij sportdokter Kristof Sas. Uiteindelijk bleken groeiproblemen de oorzaak. Na twee jaar sukkelen kan ik nu opnieuw pijnvrij voetballen. “
Tiffanie kreeg eveneens af te rekenen met kwaaltjes. “Vooral mijn heup bleef me parten spelen. Rust en gepaste oefeningen brachten beterschap. Wanneer ik bij de nationale selectie ging trainen, volgden de wedstrijden mekaar in snel tempo op. Ik moest ook nog aan de bak in Aalst. Dat kon mijn lichaam niet meer dragen. In tegenstelling tot Bo ben ik echter nooit lang out geweest. Na een tijdje werd ik zelfs bij Eendracht Aalst vaste waarde in de eerste voetbalklasse. “
Eigen weg
Vandaag gaan de twee Pajotse boezemvriendinnen elk hun eigen weg. Tiffanie gaat bij A.A. Gent in de eerste voetbalklasse flitsen en hopelijk al eens doorprikken naar de superliga. “Een verder logische stap”, zegt Tiffanie. “Ik word er uitstekend begeleid door trainers met een uitgebreide medische staf. Toch wel heel belangrijk als je drie tot vier keer per week moet trainen. Veel jonge Red Flames zal ik in Gent terugzien.”
Bo verlaat Eendracht Aalst voor Club Brugge. Een droom die uitkomt. “Ik ben een Brugge-fan in hart en nieren en dus fier om voortaan het blauw-zwarte shirt te verdedigen. Hopelijk kan ik dit jaar blessurevrij voetballen. Net zoals Tiffanie zal ik medisch worden opgevolgd. Bij een lichte kwetsuur kan ik bijvoorbeeld in de fitnessruimte van Club Brugge trainen. Dat is een enorm pluspunt. Ik geloof ook wel in het project van Club Brugge. De sportieve staf en speelsters zijn enorm gemotiveerd. Het zijn allemaal jonge meisjes die willen winnen. Leo Van Der Elst komt ons regelmatig coachen, toch niet de minste he. Het is de bedoeling om bij de belofte van Club snel progressie te maken. Wie weet spelen we net als vorig jaar kampioen. “
Studies
Bo en Tiffanie studeren beiden in het Don Bosco instituut in Halle. De combinatie school/topsport is niet altijd eenvoudig. Drie tot vier keer per week moet er naar Oost en West-Vlaanderen worden gependeld. Dat zijn minstens 600 km. Maar de meisjes het ervoor over. “Studeren doen we dan maar tijdens de vrije momenten of tijdens de middagpauze. We worden trouwens op school prima begeleid”, zegt Tiffanie.
Amper centen
In tegenstelling dat hun mannelijke collega’s verdienen Bo en Tiffanie amper centen. “Voorlopig is dat ook niet aan de orde vertelt Bo. De kans die ik vandaag krijg is veel geld waard”, Tiffanie knikt. “We zijn nog erg jong en moeten met onze beide voetjes op de grond blijven. Enkel door hard te werken hebben we kans tot slagen. Een nationale selectie en voetballen bij AA Gent zijn me heel veel waard, het is een unieke ervaring. Ik droom stiekem van een buitenlands avontuur. Vooral de Franse en Duitse competitie spreken me enorm aan.”
Bo voegt er aan toe: “Laat me ook even ambitieus wegdromen. Binnen enkele jaren werken of studeren in het buitenland en voetballen bij Ajax. Nou, dat zou ik wel zien zitten, meer moet dat niet zijn.”
Ingezonden foto's