De 74-jarige priester en gewezen deken Raymond Decoster gaat met pensioen en neemt zondag afscheid in de Halse Basiliek. Hij is 47 jaar priester geweest. Iedereen zal hem wellicht deken blijven noemen, hoewel hij ook graag bij zijn voornaam zou willen aangesproken worden.
Raymond Decoster woonde tijdens zijn jeugd in Overijse. Hoewel zijn achternaam naar een kerkelijke taak verwijst was er niets dat hem toen naar het priesterzijn stuwde. Een tante was non en een zoon van een andere tante was priester, en zijn gezin woonde naast de pastorij, maar daar bleef het voorlopig bij. “Ik was al jong leider in de jeugdbeweging en was graag onder de mensen. In het college in Tervuren vroeg een pater me om KSA-leider te worden maar ik was al leider bij onze KLj. Hij bleef me volgen en inspireerde me. Later vroeg hij of het priesterschap iets voor mij was. In 1975 werd ik tot priester gewijd en dat hield ik 47 jaar vol”, lacht Raymond Decoster.
Raymond Decoster, op de dag na zijn priesterwijding op 07-07-1975
Jeugdpastor
Decoster werd pastoor in het dorpje Eizer bij Overijse. Het leger stuurde hem als almoezenier naar Duitsland. Daarna vroeg de pastoor van Maleizen aan het bisdom om Decoster aan te duiden als onderpastoor in zijn parochie. “Tijdens de eerste zeven jaar was ik ook jeugdpastor van de KLJ en Chiro in Tervuren. Hele vakanties was ik met hen mee op kamp of bivak. In Maleizen ben ik alles van op nul beginnen opbouwen. We hebben daar de Chiro, Okra, Ziekenzorg en de catechese in het leven geroepen. Chiro Maleizen bestaat intussen 45 jaar. Vele van de leiders die ik toen kende, zijn intussen al grootvader geworden. Uiteindelijk werd in ik mijn parochie tot pastoor benoemd. Na 16 jaar in Maleizen was ik er wat op uitgekeken en voelde ik dat er toch wat meer in zat.”
Mariastad
Toen kwam de vraag om de boerenparochie Maleizen te verlaten en pastoor en deken te worden in de stad Halle die toen 8 parochies telde. “Ik moest me plots als 30-jarige inwerken in een Maria-stad met een lange en belangrijke bedevaarttraditie. Je moet je overgeven aan die vroomheid, met het bedevaarten dat een laagdrempelige geloofsbeleving is. We ontvingen hier zo veel bedevaarders dat er ook heel wat vriendschappen voor het leven ontstonden. Ik mocht regelmatig op bezoek gaan bij die vrienden, zowat overal in Vlaanderen. Tijdens bedevaartmaand is het geweldig druk. Ik hield er aan om met Pinksteren alle bedevaarders in de basiliek te ontvangen, ook tijdens de nacht. Ik ben blij om dat telkens te hebben mogen ervaren.”
Links op de foto: Ward Van Loock, voorganger van Raymond Decoster
4 missen en 2 dopen
Maar ook in de rest van het jaar was er veel pastoraal werk. “Ik kwam van een kleine rustige parochie in een stad met meerdere parochies terecht. Jarenlang droeg ik hier op zondag 4 missen op en daarbij dikwijls nog eens twee dopen, dat was ook vorige zondag nog zo. Een basiliek werkt als een magneet zoals op mensen die ook van buiten Halle hier hun kind willen laten dopen of hier willen trouwen. Ik hield er aan om alle dopen individueel te doen. Ik ging ook graag in op de wensen van de mensen die iets wilden komen vieren en deed het met de nodige humor. De mensen kwamen graag naar hier. Zes op de tien dopen worden door ouders van buiten Halle aangevraagd. Het was wel hard werken en ik werd wel eens het slachtoffer van mijn inzet. Daarbij doet het wel goed om vele mails en kaartjes te ontvangen met bedankingen. Ja, ze hebben mij hier wel opgemerkt”, gaat Decoster verder.
Preken
In de eucharistievieringen sprak ik steeds goed verstaanbare preken uit. Zo heb ik vele mensen aangetrokken. En schrijven doe ik ook graag. Wekelijks kan je mijn bijdrage lezen in het parochieblad en één keer per maand in de tijdschriften van de KWB en de Scouts. Eigenlijk waren de missen ook voor mij wat rustgevend tussen het vele vergaderen en het administratief werk, want dat werd er te veel aan.
Maar Raymond Decoster houdt toch vele fijne herinneringen over aan zijn priesterambt. Zoals de processies die mochten rekenen op veel hoogstaand bezoek van bisschoppen, Koning Albert en Koningin Fabiola, Filip en Mathilde, die Halle haar bruidsboeket schonk.
“Ik ben steeds meegaande geweest en stond gewoon tussen de mensen. Ik was dan ook maar een gewone boerenzoon. Maar door mijn inspirerende preken en de teksten in het parochieblad zijn de mensen beginnen mee te denken waardoor er een soort zelfbewustzijn groeide. Hier denken de mensen mee en dat doet wel deugd.”
“Ik was hier ook plots in een carnavalstad terecht gekomen. Ik ontving graag de Gilles die hun kaarsen kwamen branden, gaf hen telkens een boodschap mee en nodigde hen uit om een dansje te doen. Het was fijn om een hele kerk vol met mensen in veelkleurige kledij te zien. Maar hun jenevers moesten ze buiten laten!”, grapt Decoster.
“We maakten heel wat kampen van jeugdbewegingen mee, die ook allemaal nieuwe lokalen kregen. En dan was er de lange restauratie van de basiliek, met 500 werfvergaderingen en de vele ministeriële bezoeken. In september wordt het gerestaureerde orgel ingehuldigd en ik heb een beetje spijt dat ik dan geen pastoor meer ben.”
“Ik was ook heel vereerd dat aartsbisschop Leonard hier 8 dagen kwam logeren toen hij de streek bezocht. Dat was voor mij een hoogtepunt. Ook toen hij de dekenij Lennik bezocht logeerde hij hier maar dat maakte ik, door een zwaar verkeersongeval, niet mee.”
Dieptepunten
“Ik was hier 30 jaar echt gelukkig ondanks twee dieptepunten waardoor ik twee keer drie maanden uit circulatie was. Zo werd ik getroffen door een agressieve kanker in een kaak en dat verkeersongeval. De operatie om de tumor uit mijn kaakbeen te halen, liep verkeerd. Gedurende 17 jaar kreeg ik veel hulp van zuster Marie-Françoise. Ze was verpleegster en kwam me dagelijks bezoeken in Leuven. Ze nam een deel van mijn werk over, deed de dopen en ging voor in uitvaarten. Gelukkig hebben we nu in alle parochies leken die kunnen voorgaan. Die twee voorvallen, tekenden mij, maar zorgden er voor dat leken meer kansen kregen. Maar toen zuster Marie-Françoise weg viel, besefte ik pas hoe zwaar het priesterwerk was geworden.”
Kinderen
“Op een dag vernam ik dat een kindje was verongelukt op weg naar haar communie hier in de basiliek. Ik mocht dat niet laten blijken aan de andere kinderen. Een week later was het hier de begrafenisdienst. Een dienst voor een overleden kind is steeds een heel moeilijk moment. Zo hebben ik een 7 uitvaardiensten gedaan. Omdat ik via de kerkbeweging in contact kwam met meestal oudere mensen zag ik ook al vele vrienden sterven.”
Maria-processie
Wat Raymond Decoster ook met lede ogen moet aanzien, is dat de Maria-processie dreigt teloor te gaan en dat er geen zangkoor meer is. “Het ziet er niet zo goed uit naar de toekomst toe en dat wil ik niet meer mee maken”, zucht hij.
Foto van ongeveer 10 jaar geleden
Te zwaar
Deken Raymond Decoster kreeg door de hervormingen veel te veel werk op de schouders. “Ik werd op een moment ook deken van Lennik en uiteindelijk verantwoordelijk voor een gebied waar vroeger 8 dekens actief waren. Omdat er te veel priesters en dekens weg vielen werd alles geherstructureerd. Gelukkig kregen we er in Halle wel nog priester Jan Van Achter, afkomstig uit Halle, bij.” Servaas Bosch zal het project Halleluia verder opvolgen. E.H. Guy De Keersmaecker wordt op 4 september tijdens de eucharistieviering aangesteld als pastoor van de zone en deken van de pastorale regio Halle.
Foto voor het huis 'Nazareth'
Afscheid
Decoster heeft er voor gezorgd dat zijn afscheidsviering van zondag door de directe omgeving wordt georganiseerd zodat het op zijn gekende losse, gemoedelijke manier zal gebeuren. Maandag geeft hij de sleutels van de dekenij af en vanaf 1 september is Decoster met pensioen. Hij nam zijn intrek in het huis Nazareth, dat aansluit bij de kapel van de zusters en bij de serviceflats van het Woonzorgcentrum. Zo kan hij zijn nieuwe rol van almoezenier van WZC Augustinus gemakkelijk uitoefenen. Gedurende een jaar neemt hij er ook het WZC van Heikruis bij. Veel rust is de man voorlopig nog niet gegund want het bisdom vroeg hem om 13 oudere priesters een hart onder de riem te steken door hen regelmatig te gaan bezoeken.
Maar ook enkele opgeborgen hobby’s kunnen nu weer aandacht krijgen. Decoster verzamelde 6 schoendozen met postkaarten die hij telkens meebracht als hij ergens verbleef. “Vanuit de Baltische staten bracht ik eens wel 50 postkaarten mee. Ik fotografeer ook graag. Er liggen hier een 30-tal fotoalbums. Foto’s hebben me altijd geïnteresseerd. Ik kan nu weer beginnen met foto’s in te plakken, zoals vroeger. En als er eens een belangrijke voetbalmatch wordt gespeeld dan zet ik me voor de tv."