11 februari 2015. In Lennik vindt een ramp plaats. 3 zusjes, omgekomen in een gruwelijke brand die aangestoken blijkt te zijn door hun moeder. Voor Hellmut Ulin, de vader van het gezin, betekende dit het begin van een lijdensweg die niet enkel op mentaal vlak maar ook op juridisch vlak zwaar begint door te wegen.
Vandaag woont Hellmut nog steeds in het huis waar het drama op die ene verschrikkelijke dag plaatsvond. Aan de kinderkamers is nog niets veranderd. In de living van het huis hangen veel foto’s van zijn kinderen. De stress van de juridische strijd die hij voert en zijn verdriet hebben hem getekend. Onlangs werd de man ook getroffen door een trombose.
“Ik voelde me al de hele dag wat vermoeid en ’s avonds voelde ik een tinteling in mijn arm. Ik was in sneltempo verlamd. Gelukkig lag de telefoon nog naast me zodat ik om hulp kon bellen. Nu gaat alles alweer beter maar het scheelde niet veel, het is een waarschuwing geweest. Ik voel nu vaak een druk in mijn hoofd maar daar ga ik mee moeten leren leven. Ik heb toch wel tijd nodig gehad om daarvan te herstellen, drie maanden lang zat ik dag en nacht alleen in dit huis. En dan begin je te denken. Waarom moesten zij gaan? Waarom alle drie? Waarom is alles zo gelopen?”
“Ik begon dan echt over alles te piekeren. Soms vraag ik me af waarom mijn kinderen er niet levend zijn uitgekomen. Maar vervolgens begin ik dan weer te bedenken hoe ze er nu hadden uitgezien. Misschien gingen ze dan hun hele leven verminkt zijn. Je moest hun lijken eens gezien hebben. Ik heb maar een van de drie kunnen herkennen aan haar tanden. Voor de rest kon ik hen bijna niet meer identificeren. Ik zie de beelden nog steeds voor me, met het laken over hen. Je hoopt ergens wel dat die dag dat je ze mag gaan identificeren snel komt. Maar als dat moment dan uiteindelijk is aangebroken dan deins je toch wel even terug.”
“Ik herinner me nog alles van dat ogenblik, de autorit ernaartoe, het uitstappen, het wachten in de kantine, het moment waarop ze me kwamen halen, de volledige uitleg vooraf. Vooraleer ik ging kijken, wilde de juridische assistente eerst eens gaan kijken. Op die manier kon ze me vertellen waaraan ik me kon verwachten en had ik toch de kans om te beslissen of ik de stap wel durfde te wagen. Het duurde even en toen ze terugkwam heb ik haar gezegd dat ik niets wilde weten en dat ik gewoon naar binnen ging gaan.”
Was dat het moeilijkste moment in die periode?
“Ja, toen ik die deur binnenstapte, voelde het alsof ik door een betonnen muur moest lopen. Het is verschrikkelijk om je kinderen in die staat te moeten zien. Pekzwart, het enige wat nog wit was, waren hun tandjes. Ik vraag me nog steeds af hoe ze die laatste minuut hebben doorgemaakt. Ze hadden toen medicatie gekregen maar niet genoeg om in slaap te vallen. Dat is ook een van de vragen die ik me stel. Kregen ze die medicatie voordat de deurwaarder aankwam of daarna? Maar dat kunnen ze niet exact bepalen. Je blijft je vragen stellen. Was die medicatie al aan het werken toen alles begon? Volgens mij moet het onderzoek preciezer en gedetailleerder verlopen. Die autopsie moest nauwkeuriger gebeuren, enkel dan kun je antwoorden geven op dat soort vragen. Ik wil meer duidelijkheid.”
Is dat de reden waarom je zelf de zaak al hebt proberen te reconstrueren?
“Jazeker, eerst en vooral wilde ik het begrijpen. Maar ik wilde er ook zeker van zijn dat ze het opzettelijk heeft gedaan of niet. Het staat vast dat er een drama is gebeurd. Voor mij is het belangrijk om te weten of het opzettelijk of niet opzettelijk is gebeurd. Bewust of onbewust. Deels daarom ben ik Thioro (de moeder van zijn kinderen n.v.d.r.) achteraf eerst zeven dagen op zeven gaan bezoeken. Dat gebeurde wel in een zaal waar er vijftien of twintig andere bezoekers aanwezig waren. Daar kan je natuurlijk niet op een degelijke manier over zo’n zaken praten. Ik ben daar dan niet als onderzoeker en er mag geen spanning ontstaan anders breken de bewakers het gesprek af. Je hebt een uur de tijd om te praten. Tijdens dat uur kan je meestal maar een vraag stellen op een onopvallende manier zonder dat zij doorheeft dat je informatie wil verkrijgen.”
Heb je dan geen vertrouwen in de werking van het gerecht?
“Het gerecht wil alles snel afhandelen. Al de experts die zij contacteren worden betaald door Justitie dus moet ik iemand hebben die een onafhankelijke tegenexpertise kan geven. Justitie werkt voor mij met ooglappen.”
Je woont nog steeds in het huis waar alles zich afspeelde op die donkere dag. Heb je het daar soms niet moeilijk mee?
“Ik heb er al aan gedacht om deze woning te verlaten. Maar ik heb nog altijd het gevoel dat mijn dochters hier ergens zijn. Ik wil hen hier niet achterlaten. Het is ook mijn eigendom. Als dit een huurwoning zou zijn dan was het misschien wat makkelijker zijn om hier weg te gaan. Maar uit vrije wil ga ik hier zeker nooit weggaan. Het is en blijft ook het huis van de meisjes. Ik heb hier zoveel herinneringen aan hen. Aan iedere plaats in dit huis hangt een nieuwe herinnering vast. De muren waarop ze geschreven hebben, het vijvertje waarin ze vaak zaten te spelen, dat zijn dingen die ik zoveel mogelijk probeer te koesteren.”
Hoe kijk jij naar de moeder van je kinderen in heel het verhaal?
“Thioro is een heel erg lieve vrouw. Ze had goede periodes waarin ze drie weken niet dronk en geen medicatie nam. Maar haar dokter beïnvloedde haar heel erg. Hij schreef haar Xanax en dergelijke voor en raadde haar ook aan om wijn te drinken. Hij stuurde haar vaak berichten met complimenten. Verder bezocht hij haar ook in Gran Canaria. Hij bleef haar maar medicatie voorschrijven, het gerecht heeft hem daarvoor nooit gestraft en dat neem ik hen kwalijk.”
“Van mij zou Thioro morgen mogen vrijkomen. De straf die ik heb gekregen is levenslang. Ik zit hier gevangen in deze situatie, heel mijn leven is een soort levenslange straf. Op moreel vlak is Thioro ook gestraft. Denk je dat een moeder negen maanden lang een kind baart om ze dan zomaar op een brandstapel te smijten? Zij hoeft voor mij zeker geen levenslange straf te krijgen.”
In sommige kranten las ik dat je met haar wilde trouwen?
“Dat zal niet gaan, dat gaat nooit gebeuren. Dat is zo en dat weet ze. Ik zal er voor haar zijn op dat proces en ik ga haar steunen. De dag dat ze de gevangenis verlaat, stuur ik zelfs een taxi of limousine om haar weg te voeren. Maar daar stopt het. Van daaruit scheiden onze wegen. Ik heb dat destijds gezegd omdat we naar een huwelijk in Amsterdam waren geweest. Madyson (een van de slachtoffertjes en de dochter van Hellmut n.v.d.r.) zag toen de bruidsmeisjes en wilde ook ooit bruidsmeisje zijn. Ze vroeg toen: ‘papa wanneer ga je trouwen met mama?’ Ik heb haar toen verteld dat we zouden trouwen. Ik zei dat toen enkel omdat die kinderen bruidsmeisjes wilden worden.”
Kreeg je na het drama enige vorm van traumabegeleiding?
“Neen, dat werkt niet voor mij. Dat lost helemaal niets op. Ik ben een keer naar een psycholoog geweest, die vertelde me dat het leven verder ging en dat ik me erover moest zetten. Maar dat gaat zomaar niet, dat is gewoon niet mogelijk. Als je zo’n trauma van je kan afzetten dan ben je een lafaard en kan je jezelf geen vader noemen. Er is te veel gebeurd om alles zomaar te vergeten.”
Even opgepakt
Hellmut Ulin werd enkele weken geleden door de federale politie opgepakt nadat hij een brief had geschreven naar de jeugdrechter. “Ik wilde met die brief duidelijk maken dat er het een en het ander misloopt in de toewijzing van mijn stiefdochter. De jeugdrechter heeft sommige van mijn woorden geïnterpreteerd als doodsbedreigingen”, legt Ulin uit. De man werd voor de onderzoeksrechter gebracht, die hem vrijliet.