GAASBEEK – Vrijdag 2 september vanaf 18.30 - Zaterdag 3 september vanaf 14.00 - Zondag 4 september vanaf 14.00
KADANJA ‘URBI & ORBI’
Danja Cauwebergs en Sander Tas werken in de openbare ruimte. Ze zoeken daarbij naar de grens tussen wat privé is en publiek. Wat kan en mag je als individu in een ruimte die je deelt met veel anderen? Waar liggen de grenzen? En kan je door je individuele ingrepen die grenzen oprekken? De installaties die ze maken zijn eerder objecten dan kunstwerken. Voor Danja Cauwbergs en Sander Tas ligt de artistieke meerwaarde immers niet in die installatie zelf, maar in het feit dat je die ergens plaatst en dan achterlaat.
Het feit dat je het doet is voor hen interessanter dan wat je doet. Niet l’art pour l’art maar l’art pour l’acte.
De evolutie naar dialoog met andere gebruikers van openbare ruimte wordt steeds duidelijker. Steeds minder gaat het om een individueel, een eigen project. Steeds meer moet het om iets gaan dat de kunstenaar verbindt met anderen.
Maar wat gebeurt er als je je blik verlegt van een stedelijke omgeving naar een meer landelijke? Van de ruwe wijken in Molenbeek en Kuregem naar het Pajottenland? Bestaat er wel openbare ruimte op het ‘platteland’?
Dat ‘platteland’ met zijn vele hekken en afsluitingen. Velden en weiden waar boeren gewassen kweken en vee laten grazen. Publieke bossen en private bossen. Natuurbehoud, ontspanning, investering, ...! Met daartussen enkel wegen en paadjes. Of is er meer?
Waar mag je als individu komen en waar niet? Wat mag je waar doen?
En kan je die grenzen-net als in de stad-soms verrassend ver oprekken? Veel verder dan de anderen waarmee je die ruimte deelt zelf vermoeden?
Of eindigt dit verhaal met 2 stadskunstenaars die op de vlucht moeten voor de eigenaars?
Kunstenaars Danja Cauwbergs en Sander Tas vormen samen het collectief Kadanja. Ze hebben heel wat artistieke interventies in de openbare ruimte op hun rijk gevuld palmares. Deze interventies worden meestal achtergelaten zonder toestemming. Door hun eigen initiatief en opgebouwde ervaring ontdekten ze dat er in de stad ruimte is voor zo’n artistieke en geëngageerde aanpak. Het werd hun duidelijk dat ze op een grote tolerantie en op spontaan gebruik van hun interventies door de buurtbewoners kunnen rekenen. Belangrijk voor hun aanpak is dat ze als kunstenaar ook de verantwoordelijkheid (en dus onderhoud,...) van hun kunstwerken opnemen.
Getuige hiervan is o.a. project Bosch (met steun van de Vlaamse Gemeenschapscommissie) waarbij vele kunstwerken soms tot een jaar bleven staan in de openbare ruimte, zonder dat deze werden aangetast door vandalisme of dat de gemeentediensten ze verwijderden. Toch hadden Danja en Sander hier nooit toestemming voor aangevraagd. Daarnaast organiseren ze vaak workshops, maken filmdocumentaires en bouwen installaties met voornamelijk recyclagemateriaal.
Zie reportage van TV-Brussel: http://www.bruzz.be/nl/video/tvbrussel/and-counting-wij-als-kunstenaars-gebruiken-de-stad-als-canvas
Sinds 2014 is Kadanja actief betrokken bij de werkgroep ‘scenografie’ van het kinderkunstenfestival SuperVliegSuperMouche, ook voor de komende editie in 2016. Eén van hun doelstellingen die Kadanja binnen dit kader nog verder en actiever gaat uitbouwen is het actief betrekken van de wijk en de buurtbewoners. Voor de editie 2016 van SuperVliegSuperMouche is dit dan ook prioriteit #1 voor de impact van ‘scenografie’.
www.kadanja.be
MAARTEN VANDEN ABEELE – FOTOGRAFISCH WERK
Vanden Abeele is vooral fotograaf , maar maakt ook videokunst en installaties. Vanden Abeele toont zijn foto’s in reeksen zonder duidelijke narratieve of chronologische basis. Bij het maken van de individuele beelden laat Vanden Abeele zich leiden door zijn intuïtie. Hij ziet foto’s en video’s als vastgevroren beelden, die een materialisatie van een herinnering vormen.
DIRK HENDRIKX ‘ZUND’ is dit jaar het affichebeeld van het SeptemberFestival.
Dirk Hendrikx is performer en beeldend kunstenaar. De basis van alle werken komt voort uit de dialoog met de natuur en het menselijk instinct. Zijn werken worden gekenmerkt door hun poëtische beeldkracht. Hij brengt daarmee een ode aan de oorsprong van een mens. De sculpturen stellen vaak een uitwisseling/confrontatie voor. Als kunstenaar stelt hij zichzelf en de samenleving steeds weer in vraag en gaat hij op zoek naar het essentiële bij de mens, naar zijn instinct. http://www.dirkhendrikx.be/index.php/home
JOHAN JACOBS ‘EGO’
Johan Jacobs, één van Vlaanderens’ topfotografen woont in Sint-Martens- Lennik, hij toont een videowerk ‘EGO’. Het hoofdpersonage is telkens Dirk Hendrikx. Inspiratie voor deze werken is de authentieke lichaamstaal van deze performer.
Johan Jacobs kennen we als persfotograaf van Humo en De Standaard. Hij was jarenlang huisfotograaf van De Munt. Zijn foto’s zijn terug te vinden in een aantal publicaties: ‘300 jaar geschiedenis van de Muntschouwburg’, ‘Brussel, groei van een hoofdstad’, ‘Brussel, vrijmetselaars in de stad’. Hij maakte illustraties bij ‘Een gehucht in het moeras’, een boek van Mark Didden.
Dendermonde 07/07/1961 • Afgestudeerd KASK Kunstfilm en fotografie in 1983 • Vanaf 1986 freelance fotograaf met als basis Brussel. • Van 1993 tot 2007 huisfotograaf van De Munt.
Opdrachten architectuurfotografie: Electrabel, Fondation pour l’architecture, Brussel 2000...
Publicaties: 1996 Lannoo/Racine 300 jaar geschiedenis van de Muntschouwburg • 1999 Mercatorfonds: Brussel, groei van een hoofdstad. Brussel , vrijmetselaars in de stad. • 2000 Mercatorfonds • 2013 Luster: Een gehucht in het moeras. Illustraties bij een boek van Marc Didden.
KARLIEN TORFS, NICOLAS DELALIEUX, NIKOLAS LESTAEGHE, RUUD ANTHONI “TSJERNOBYL: EEN PARELMOEREN JUBILEUM”
Met een “mobiel laboratorium” reden vier jonge mensen naar Tsjernobyl. Ze volgenden de weg van de radioactieve wolk dag op dag dertig jaar na de ramp.
Ze lieten verpleegsters-op-rust uit Prypjat, Baboushka’s uit Wit-Rusland en hipsters uit Leipzig tekeningen maken van de perfecte schuilplaats en verzamelden honderden ontwerpen. Ze besloten ook te beginnen aan de bouw van een schuilkelder. “Voor het geval dat”.
Na zeven weken intens werken in hun atelier hebben ze de tekeningen exact nagebouwd om zo een perfect veiligheidsgevoel te ervaren. Het bouwproject liep uit de hand waardoor het resultaat niet aan u getoond kan worden. Wat u wel te zien krijgt zijn de ontwerpen van deze veilige plekken.
Nikolas Lestaeghe (1988) weerspiegelt in zijn installaties en performances de mens in zijn eeuwige zoektocht naar zingeving en de telkens wederkerende mislukking. Hij ziet hier vaak de humor van in. Hij heeft een voorliefde voor plakband, vuurwerk en hennepkoord. Hij testte in het bijzijn van publiek een raketlancering, een wellness/jachtgebied en een eeuwig onafgewerkt pretpark waar hij in de toekomst tevergeefs aan verder zal werken.
Nikolas Lestaeghe is geboren in Veurne en groeide op in een dorp in de westhoek. Hij studeerde dramatische kunsten (regie) aan het RITS in Brussel. Naast en tijdens zijn studies kwam hij in contact met verschillende theatermakers. Manah De Pauw, Pat Van Hemelrijck en De Warme Winkel maakten grote indruk op hem. Naast zijn studies kwam hij in contact met Simon Allemeersch, Bernard Van Eeghem en Miet Warlop waar hij op KFDA2011 mee werkte aan trailer/park. Daarna maakte hij een voorstelling bij 4hoog, werd geselecteerd voor TAZ, werkte in De Werf Kunstencentrum en maakte De Loopgravenoperette voor GoneWest. Daarnaast is hij medeoprichter van de Brusselse kunstenaarsgroep K.A.K. (Koekelbergse Alliantie van Knutselaars).
Karlien Torfs (1987) studeerde in 2015 af aan het RITCS. Ze werkt graag met de spanning tussen realiteit en fictie. Ze koestert een grote liefde voor zowel volksfeesten als officiële evenementen, herdenkingen en volksvermaak. Karlien zoekt graag andere omgevingen op en vermengt professionele spelers met amateurs en het publiek met de spelers. Zo studeerde ze af met een karaokevoorstelling ter ere van het 40 jarig jubileum van de eigenaars in één van de laatste Italiaanse cafés in Molenbeek en een wandeling door Molenbeek waarbij het Vlaamse middenklasse publiek werd aangespoord om te investeren in vastgoed om zo de gemeente er weer boven op te brengen, onder het motto: als iedereen bijdraagt zetten we een stap richting wereldvrede. Daarnaast maakte ze een absurde performance voor het 25-jarig bestaan van een postmuseum. Tijdens haar opleiding werkte ze mee aan de voorstelling: ‘Frustration Island’, een voorstelling van Dominique Van Malder met patiënten en medewerkers van het Psychiatrisch Centrum Dr. Guislain in Gent.
Nu speelt ze af en toe mee met: ‘The Domestic Science Club’ een project van Gosie Vervloessem, Wendy Van Wynsberghe en Naomi Kerkhove (WPZimmer), nam deel aan de zomersessies van de Koekelbergse Alliantie van Knutselaars en werd als scenograaf en speler betrokken bij My Number Ones: een project van Leen De Graeve en Karin Verbruggen ism. DeWerf en Het Huis Utrecht.
Ruud Anthoni (1992) studeerde in 2014 af in Object&Jewellery aan de MAD-faculty en creëert in zijn werk een directe vertaling van de plek waar hij als kind opgroeide. Een kerk, het kerkhof, het voormalige dodenhuisje, nog een kerkhof en het ouderlijke huis dat tevens beenhouwerij is. De halve runderen, varkens, ... zijn de huisdieren die hij nooit had. De constante blootstelling aan het Christendom en de al dan niet rechtstreekse beleving ervan hebben een grote invloed op zijn werk. De manier waarop maker, drager en toeschouwer het object en de realiteit van het object ervaren is zeer aanwezig. In voorgaande collecties werd vaak gewerkt met de spanning tussen het devote en het groteske, overgave-seksuele spanning en beperking in zintuigen. Ruud probeert geen thema’s aan te kaarten of problemen bespreekbaar maken, enkel drager en toeschouwer toelaten in een zeer persoonlijk aspect van zichzelf en zijn wereld.
Tijdens zijn eerste jaar aan de MAD-faculty mocht Ruud reeds tentoonstellen in de Gelatinefabriek te Hasselt op de groepstentoonstelling ‘BONES’ waar vele van zijn toenmalige docenten exposeerden. Na zijn studies was Ruud assistent in de studio van hoeden- en accessoir ontwerpster Lara Jensen in London waar hij gedurende twee maanden meewerkte aan ondermeer projecten voor LondonFashionWeek en de ‘KissMeOnce’ worldtour van Kylie Minogue.
Recenter werd de collectie ‘Blasfeminisme’ centerfold in ‘AUTOR’ magazine for contemporary jewellery en werd de collectie ‘Ephesians 5:3’ vernoemd in het gerenommeerde Trends Report’ van ITS (international talent support). Dit najaar zal zijn werk ook verschijnen in ‘500 new necklaces from around the world’ een boekenserie over hedendaagse sieraden.
Nicolas Delalieux (°1982) tast de grenzen af tussen theater en beeldende kunst. Zo speelt hij sculpturen en tekeningen bij elkaar in een eigen aanstekelijk universum. Hij bouwde en knutselde onder meer een raket, een drol van 1,80 meter hoog, een hamam en een soort grot van Lascaux. Zijn werk bevindt zich op het kruispunt tussen naïeve kunst, performance en literatuur. Zijn blijvende interesse voor Daniil Charms hoeft dus niet te verbazen.
Nicolas speelde in ‘Het uur waarop we niets van elkaar wisten’ in een regie van Ruud Gielens (Kaaitheater), ‘Coupe d’état’ in het Nieuwpoorttheater, ‘De bokser en de dood’ op TAZ 2006, verschillende voorstellingen van Manah Depauw waaronder ‘Animal brains’ en ‘Eden Central’ voor het Kunstenfestivaldesarts, ‘Bite the hand that feeds you’ met Haider Al Timimi en creëerde bij Scheld’Apen ‘Daniil’,waaraan hij dit seizoen verder zal werken.