HERNE – In en voor de kerk van Sint-Pieters-Kapelle stonden vele mensen die afscheid wilden nemen van ere-burgemeester Pierre Poelaert. Velen trotseerden de vrieskou om de plechtigheid te kunnen bijwonen.
Pastoor Georges Verhaeghe ging voor in een eenvoudige plechtigheid met enkele pakkende getuigenissen over het leven en het werk van Pierre Poelaert. Daaruit bleek dat beide zaken onlosmakelijk met elkaar verbonden waren.
De naaste familie nam vooraan in de kerk plaats rond de kist, die in de middengang stond de kist was opgesteld. Op de kist stond een foto van Pierre, die ondanks zijn 82 jaar, toch onverwacht is heengegaan. De ere-burgemeester verbleef tijdelijk n het Sint-Felixrustoord en stond hij op het punt om terug te keren naar huis bij zijn vrouw Georgette.
Pierre Poelaert begon zijn politieke carrière in 1958 op de PSC-lijst in Sint-Pieters-Kapelle, dat toen nog bij Henegouwen hoorde. Hij was fier op één van zijn verwezenlijkingen, de aanleg van de drinkwaterleiding. Het burgemeesterschap was toen geen voltijdse bezigheid. Pierre was toen ook postmeester en hotelinspecteur.
Bij de fusie in 1976, werd Sint-Pieters-Kapelle samengevoegd met Herne en Herfelingen. Pierre trok de CVP-lijst en slaagde er samen met zijn broer in om de absolute meerderheid binnen te halen. Die positie hoefde hij later niet meer af te staan. In 2000 gaf hij de fakkel door aan zijn jongste zoon Kris. De burgemeesterssjerp stond voor Pierre synoniem met permanent dienstbetoon voor alle inwoners.
Maar het leven heeft hem ook niet gespaard. Hij verloor al vroeg zijn moeder en ook zijn oudste zoon Luc verongelukte. Maar Pierre vocht altijd terug en bleef ten dienste staan van 'al zijn' mensen.
Pastoor Verhaeghe herinnert zich nog steeds zijn aankomst in Sint-Pieters-Kapelle. 'Ik kon op de volle steun van burgemeester Poelaert rekenen voor de restauratie van de vervallen kerk. Zelf was hij een trouwe kerkganger. Ondanks zijn vele verplichtingen sloeg hij nooit een wekelijkse misviering over.'
Kleinzoon Pieter getuigde dat hij zijn peter nooit boos had gezien. Hij herinnerde zich hoe hij op de piano 'je suis seul ce soir' speelde, hoe hij al eens bleef plakken en een glaasje champagne leerde waarderen. Pieter richtte zich dan rechtstreeks tot zijn peter 'Je zei altijd: liefde kent geen grenzen. Je was ons voorbeeld, onze held. Je was geen nieuwe man, onze pamper heb je nooit ververst, maar je was wel een goed mens. We weten niet of je straks onze Luc zult zien. We hopen het, dan kunnen jullie met twee over ons waken.'
Daarna volgde een lange rij van Hernenaren die allen een laatste groet wilden brengen aan 'hun' burgemeester.