ANDERLECHT - Met 1 november in aantocht wil OCMW-raadslid Agnes Loonis (onafhankelijke voor Groen!/Ecolo) de aandacht vestigen op de naamloze graven op het Anderlechtse kerkhof. Volgens haar worden de behoeftigen er ter aarde besteld zonder enig naamplaatje of kruisje. Een trerige aanblik op een plek die al niet voor veel vreugde zorgt.
“Ik werd al door verschillende mensen aangesproken over de schrijnende situatie”, zegt Agnes Loonis. “Zij vonden het vreemd dat veel graven niet eens een naam dragen, zelfs op de nieuw aangelegde parken. De arbeiders van de gemeente sproeien er wel tegen onkruid, maar dat maakt de omgeving er eigenlijk nog troostelozer op. Er ligt enkel nog een hoop aarde met een stompje hout erin. Het aantal naamloze graven verhoogt bovendien steeds meer, de aanblik wordt dan ook des te treuriger.”
Bij de gemeentedienst demografie, verantwoordelijk voor de begraafplaatsen, wordt benadrukt dat steeds met respect voor de nabestaanden overledenen ten grave draagt. “Elke begrafenis van een behoeftige wordt met een lijkwagen en acht personeelsleden van de gemeente in alle sereniteit uitgevoerd”, legt directeur Jean-Paul Schoonjans uit. “Wie dat wil kan de begrafenis bijwonen, ze kan zelfs plaatshebben op een moment dat de nabestaanden kiezen en voorafgegaan worden door een kerkdienst. Dat gebeurt volledig op kosten van de gemeente als het om een behoeftige gaat.” Een grafmonument wordt er inderdaad niet geplaatst, bevestigt Schoonjans. “Het staat iedereen natuurlijk vrij dat alsnog te doen, maar ook bij heel wat betaalde begraafplaatsen wordt dat niet gedaan, het is dus fout elk naamloos graf zonder gedenksteen te associëren met een behoeftige. Nabestaanden kunnen bij de gemeentelijke diensten de precieze locatie van hun overledenen opvragen, die worden nauwgezet bijgehouden.
Volgens Loonis zijn er genoeg alternatieven om te zorgen voor een waardige laatste rustplaats voor de armen. “Het kerkhof is prachtig en wordt goed onderhouden”, geeft ze toe. “Maar de inrichting is verouderd, het plan dateert uit de jaren 50. Bovendien hoeven niet alle graven een hoofd- en deksteen te hebben, een tegel in het gazon met een naam erop is vaak genoeg als herinnering voor vrienden en kennissen. We vragen dat iedereen – ook de behoeftigen – evenveel respect en erkenning krijgt, ook in de dood.”