Dierenarts Caroline Falmagne (45), die woont en werkt langs de Alsembergsesteenweg in Dworp (Beersel), heeft gisteren doodsangsten doorstaan. Omstreeks 8.15 uur werd ze immers het slachtoffer van een gewelddadige maar vooral sluwe overval. ‘Ik had net met mijn wagen mijn zoon van 16 jaar aan de bushalte afgezet, toen plotseling de bel ging. Er stonden twee jongemannen van midden twintig aan de deur, die me in gebroken Frans vertelden dat ze een papegaai met een gebroken vleugel bij zich hadden. Ik had geen reden om hen niet te geloven. Ze hadden immers een doos in hun handen, waarin luchtgaten zaten. Zo krijg ik hier veel mensen aan mijn deur. Normaal verwijs ik de mensen door naar het bezoekuur, maar niet als het om een noodgeval gaat. Het was ook koud buiten, dus ik heb ze dan maar snel binnengelaten. Plots haalden ze alletwee een mes boven, wel twintig centimeter lang. Ze hielden het tegen mijn keel, ik kon er niets tegen beginnen. Het eerste wat ze eisten, was mijn Toyota Landcruiser die voor de deur stond. Maar ze wilden ook geld.’
Al gauw werd Caroline in een zijkametje geduwd. ‘Door al de ramen in mijn praktijk, hadden ze schrik om betrapt te worden. Ze hebben dan mijn handen vastgebonden achter mijn rug, en mijn voeten aan een dierenkooi. Daarvoor hebben ze enkele van mijn hondenleibanden gebruikt’, vertelt Caroline. ‘Echt professioneel waren ze dus niet.’
Toch hebben ze haar zwaar onder druk gezet om meer geld te krijgen. ‘Ze zeiden dat ze mijn oudste zoon aan de bushalte hadden meegepakt, waardoor ik in alle staten was. Ik heb ze dan getoond waar al het geld was, en ze hebben ongeveer tweeduizend euro kunnen buitmaken. Toen ze weggingen, hebben ze mijn mond ook dichtgeplakt met mijn eigen plakbond. Wel tien vellen, tot in mijn haar. Ze probeerden me ook wijs te maken dat ze mijn zoon van elf hadden ontvoerd, die boven ziek lag in zijn bed. Dat had perfect gekund, want een van die twee mannen liep heel de tijd heen en weer, terwijl de andere me bewaakte. Toen ik dan alleen was, ben ik als een gek mijn handen beginnen loswrikken. Dat is snel gelukt, want ik had schrik dat er mijn zonen iets was overkomen. Nadat ik de politie heb gebeld, ben ik naar boven gestormd. Mijn jongste was er gelukkig nog. En ik heb ook meteen mijn oudste zoon proberen te bereiken, en die bleek ook ongedeerd.’
De daders, die ook nog twee fototoestellen, twee gsm’s en een laptop meegraaiden, sloegen met de Toyota Landcruiser van de vrouw op de vlucht in de richting van de snelweg. Maar toen ze net de oprit van de Brusselse Binnenring in Huizingen waren opgereden, viel de wagen stil. ‘Ik heb een anticarjackingsysteem, waardoor de wagen na een tweetal kilometer begint lawaai te maken, en uiteindelijk stilvalt als je de juiste code niet ingeeft.’ De wagen strandde op de middelste rijstrook. De daders sprongen uit de wagen, over middenberm en de Buitenring, de wijde natuur in. De federale politie kamde de omgeving nog tevergeefs uit met een helikopter. De daders zijn nog spoorloos. De wagen en de laptop heeft Caroline inmiddels terug. En in de bewuste doos zat helemaal geen gewonde vogel.
Intussen zegt de vrouw meer op haar hoede te zullen zijn. ‘Een paar uur na de feiten stond hier een vrouw voor de deur, die zegde dat ze een zieke hond had in haar koffer. Ik heb haar gezegd dat ze moest terugkomen in de namiddag als mijn collega er zou zijn.’