Een klankman die plots een bekende Vlaming wordt. Het was voor Pascal Braeckman (55) toch even wennen toen hij plots op straat werd herkend na de opnames van “Tomtesterom”. Maar zijn liefde voor zijn job en het gevoel voor avontuur helpen hem om iedere dag opnieuw met de voeten op de grond te blijven. En misschien zaten zijn Pajotse roots daar ook nog voor iets tussen.
Dag Pascal, hoelang woonde je in de regio?
“Tot en met mijn twaalf jaar woonde ik in Sint-Pieters-Leeuw. Ik ging daar graag naar school. Vervolgens verhuisde ik naar Huizingen en daar leefde ik dan tot als ik ging samenwonen met mijn lief. Tot en met 1997 zat ik in Buizingen. Plots kreeg ik toen een job aangeboden als technisch directeur van de Stadsschouwburg van Antwerpen. Ik dacht dat ik daar voor de rest van mijn leven ging werken dus ben ik naar die stad verhuisd. Ik was die ellendige files tussen Buizingen en Antwerpen ook grondig beu dus leek dat me toen de beste oplossing.”
Hoe ziet een gemiddelde dag er voor jou uit?
“Dat varieert heel sterk. Meestal weet ik pas heel laat wanneer ik de volgende dag moet beginnen. Ik weet bijvoorbeeld dat ik morgen als geluidsman aan “Het Lichaam van Coppens” meewerk maar ik weet pas sinds enkele minuten dat, dat morgen vanaf 8u15 in Tremelo wordt opgenomen. Ik stoor mij daar niet echt aan want je leert ermee leven. Je kan wel weinig dingen plannen tenzij je echt zegt dat je een dag niet beschikbaar bent. Afspraken maken is voor mij heel moeilijk. Als mensen mij uitnodigen op feestjes dan zeg ik altijd ja, maar het zou kunnen dat ik later aankom of uiteindelijk toch niet kan langsgaan.”
Beïnvloedt jouw bekendheid je werk?
“Er zijn veel programma’s waaraan ik niet meer kan meewerken omdat mensen mij te snel zouden herkennen. Sommige presentatoren hebben het daar wel wat moeilijk mee omdat de mensen meer naar mij kijken dan naar hen. Ik had nooit gedacht dat, dat zo’n grote impact ging hebben op mijn leven.”
Waarom koos men er in de tijden van “Tomtesterom” voor om de filmploeg in beeld te brengen?
“Tijdens de eerste aflevering moest Tom overleven in het bos. Het was dan een beetje raar om te doen alsof Tom alleen in het bos zat want iedereen had door dat een cameraman hem aan het filmen was. Hij sprak ook steeds en het was een beetje belachelijk geweest als hij steeds tegen zichzelf zou moeten praten. Doordat hij met de filmploeg kon communiceren was er ook een soort van interactie en zo is dat een beetje gegroeid. Heel veel mensen vonden het eigenlijk ook fijn om eens te zien hoe de geluidsman en cameraman tijdens ‘Tomtesterom’ te werk gingen. Iemand vertelde mij ook ooit dat hij klank was gaan studeren omdat hij mij sympathiek vond en dat is wel leuk om te horen.”
Worden geluidsmannen onderschat?
“Iedereen wil cameraman worden want klankman zijn is veel minder sexy. Maar ik heb altijd al een zwak gehad voor jobs zoals die van de geluidsman. Toen ik voetbal speelde was ik bijvoorbeeld keeper. Bij Clouseau deed ik het licht en nu regel ik de klank. En ja, toevallig ben ik eens in beeld gekomen maar ik wil eigenlijk gewoon doen waar ik goed in ben. Als ik niet in beeld was geweest dan deed ik vandaag nog steeds dezelfde job.”
Je hebt veel avonturen beleefd. Wat was jouw meest extreme ervaring als klankman?
“Toen ik in Turkije was, hebben we ooit eens in de gevangenis gezeten. Het waren daar toen verkiezingen en we filmden een of andere berg. Maar die berg bleek een militair domein te zijn. Verder zijn we ooit eens beschoten geweest in Jemen toen een man dacht dat we zijn vrouw aan het filmen waren. We waren daar toen voor het programma ‘Vossenstreken’. Nog niet zo lang geleden ben ik in elkaar geslagen in Congo. Mensen wilden toen geld van mij, als blanke ben je daar namelijk een lopende bank. Ik gaf de overvallers toen mijn zakgeld maar ze wilden ook dat ik geld voor hen ging afhalen in het hotel. Maar ik weigerde met alle gevolgen van dien. Zo’n gevaarlijke dingen gebeuren niet vaak. Ik noem nu drie gebeurtenissen op die plaatsvonden in een carrière van 30 jaar.”
Dat zijn toch verhalen die niet iedere geluidsman kan vertellen.
“Ik heb een heel mooi stuk van de wereld gezien. Als je meewerkt aan programma’s als ‘Wauters vs Waes’, ‘Tomtesterom’, ‘Reizen Waes’, ‘De Mol’, ‘Project K’ en ‘Goed Volk’ dan is het moeilijk om al die verhalen te kunnen onthouden. Ik probeer een land steeds te beoordelen op de mensen die je daar hebt ontmoet. Paraguay was bijvoorbeeld niet zo’n uniek land maar de sfeer in de filmploeg zat toen erg goed en de mensen in Zuid-Amerika zijn ook heel gastvrij, wat bij ons in België minder het geval is.”
Houd jij souvenirs bij van die reizen?
“Ja, maar dat zijn meestal banale zaken. Ik zat ooit eens een maand in Namibië en toen heb ik een doosje poeder tegen de hoofdpijn meegenomen. Ik heb nog steeds het rugnummer dat Tom Waes droeg toen hij deelnam aan een slederace met honden. Voor het programma van Koen Wauters over Tom Boonen heb ik een zakje van zijn wielerteam bijgehouden. Het zijn allemaal onnozele dingen. Natuurlijk houd ik niet van iedere reis zaken bij, anders zou ik een nieuw huis moeten bouwen.”
Voel jij je op die draaidagen in het buitenland dan soms op vakantie?
“Als je hier in België thuiskomt, is er altijd nog wel iets te doen. Maar in het buitenland kan je na je werk niet meer echt iets doen. Als de draaidag gedaan is, dan is het voorbij. Je kan dan wat gaan kaarten of zwemmen en zelfs een uitstapje doen wanneer je even vrij hebt. Maar dat laatste komt minder en minder voor. Ze moeten je namelijk voor elke dag dat je daar bent, betalen. Je bent verplicht om zoveel mogelijk te doen binnen die tijd. Soms merk je wel dat je daardoor belangrijke zaken mist.”
Je bent al op zoveel verschillende plaatsen geweest maar toch kom je nog steeds veel in je geboortestreek, waarom precies?
“Eerst en vooral kom ik vaak terug om de familie te bezoeken. En dan is er natuurlijk nog carnaval in Halle, dat probeer ik steeds mee te vieren als ik niet in het buitenland zit. Ik ga daarvoor natuurlijk geen reis afzeggen. Ik ben dit jaar eindelijk nog eens kunnen gaan, het was door ‘Tomtesterom’ en ‘Reizen Waes’ al een aantal jaren niet meer gelukt. Ik kijk altijd wanneer de volgende editie van carnaval plaatsvindt. Het speciale aan dat feest is de vriendschap die er dan heerst. Ik heb vroeger ook nog de carnavalsgroep ‘De Postichkes’ mee opgericht. Maar daar ben ik mee gestopt omdat het een sleur werd. Opeens wilden we meedoen voor de eerste prijs door een grote ‘char’ te maken maar carnaval moet plezant blijven, het werd allemaal een beetje te streverig. Carnaval Halle blijft wel altijd top he.”