GOOIK / NEPAL – Sofie Morren uit Gooik loopt stage in Pokhara, dat ongeveer 200 km van het zwaar getroffen Kathmandu ligt. Deze stad is licht getroffen maar de angst is er groot.
Sofie Morren volgde de afstudeerrichting ‘Maatschappelijk Werk’ aan de Arteveldehogeschool Gent. Ze is nog steeds sterk onder indruk van wat er voorbije dagen en nachten gebeurd is. “Ik ben hier in Nepal voor vier maand en een half in het kader van mijn stage. Op 10 juni vertrek ik weer naar huis. Toen de aardbeving plaatsvond, bevond ik me in een restaurantje aan het meer in de tweede grootste stad van Nepal, namelijk Pokhara. De shock was duidelijk sterk voelbaar, maar natuurlijk niet zo sterk als in Kathmandu”, vertelt Sofie.
Wanhoop en angst
“Hier in Pokhara is de schade beperkt. De shock was dan ook minder sterk dan in Kathmandu hoewel het toch hevig aanvoelde. De sfeer, die hier op straat leeft, is moeilijk te beschrijven. Na de aardbeving zag ik overal Nepalezen proberen te bellen naar hun familie in Kathmandu, hopend op een teken van leven. De telefoonverbinding lag plat en je voelde de wanhoop en de angst stijgen, dat was echt een heel raar gevoel”, zegt Sofie.
In Pokhara viel de schade nogal mee. Stevige gebouwen vertoonden barsten maar het waren vooral onstabiele kleine huisjes die wel wat schade hadden. “Dus wij hadden eerst geen idee hoe groot de schade was in Kathmandu en errond. Toen de televisies na twee uur aangingen en alle Nepalezen zich er rond verzamelden was dat wel even tien keer slikken na elkaar. ‘s Avonds durfden vele Nepalezen niet binnen slapen en ze verzamelden zich op straat met slaapzakken en kussens”, weet Sofie. Gisteren hebben de Vlaamse studenten een ziekenhuis in Pokhara waar er vooral lichtgewonden werden verzorgd.
Ook in de twee grootste stad van Nepal zit de schrik er goed in. “Vannacht was dat weer zo, want de angst voor een tweede aardbeving is hier onvoorstelbaar groot. Ook vele toeristen sliepen buiten. Ik slaap met twee andere studenten in een lodge op gelijkvloers, dat is een stevig gebouw. Maar er sliepen wel mensen, die op derde vierde en vijfde verdieping verblijven, in tenten en op ligstoelen hierbuiten, zegt Sofie.
B-Fastteam
Sofie kon haar ouders vrij snel bereiken. “Die waren natuurlijk even in paniek, maar ik heb ze vrij snel kunnen bereiken waardoor ze ook familieleden en vrienden konden geruststellen. Mijn stagebegeleider is hier ook aanwezig en ze heeft juist contact gehad met de ambassade. Ze moest aan elke student vragen of we wilden terugkeren naar België met B-Fastteam. Maar er gaan geen studenten mee. Er zijn wel nog twee studenten van een andere opleiding in Kathmandu. Onze begeleidster en de Arteveldehogeschool Gent doen er alles aan om ons allemaal bij elkaar te brengen”, vertelt Sofie.
Helpen
Ondertussen gaat het leven verder. Het was de bedoeling om terug naar de stageplaats, een Tibetaans vluchtelingenkamp te gaan maar plots waren de plannen gewijzigd. Alle scholen zijn zeker voor een week gesloten. De stagebegeleidster probeert een verantwoordelijke van Rode Kruis te contacteren zodat de studenten kunnen helpen in een getroffen gebied bij Pokhara. “We hebben overwogen om in het zwaar getroffen gebied te helpen, maar dat lijkt misschien toch te zwaar voor ons en alle wegen zijn stuk, dus het is zeer moeilijk om Kathmandu te bereiken”, zegt Sofie.
Stage
Het eerste deel van haar stage, van 10 februari tot 1 april verliep in het zuidelijk gebied Terai, dichtbij de grens met India. Sindsdien is Sofie aan het werk in Pokhara. “Mijn afstudeerrichting is maatschappelijk werk waarbij hulpverlening centraal staat. Maar aangezien het beroep sociaal werk hier wordt vergeleken met vrijwilligerswerk, hebben we de positie van sociaal werk moeten bekend maken, wat niet evident was. Daardoor hebben we niet veel sociaal ‘werkdingen’ kunnen doen. We werkten in CEPP, een organisatie die vecht voor educatie als basisrecht . We hebben dus modelklasjes geschilderd en teacher trainingen gegeven rond Engels en motivatie.
Lees ook : Zwitsers vangen Leeuwse studenten op na aardbeving