Omgekomen brandweermannen niet vergeten

BRUSSEL - Zaterdag 30 augustus is een dag die voor altijd in het geheugen gegrift zal staan van de Brusselse brandweerlui. Sergeant Patrick Batselier (35) en korporaal Alain Tacquenière (55) lieten toen het leven bij een hevige brand in een leegstaand gebouw in Ukkel. Voor hun collega’s kwam dat nieuws aan als een mokerslag in het gezicht. Het verwerkingsproces is nog aan de gang, maar dat houdt de brandweermannen niet tegen om dagelijks hun leven te riskeren bij interventies. “Als je tijdens een operatie aan zo’n zaken denkt, ben je een gevaar voor jezelf en anderen,” zegt collega Xavier Jamart.

Iedere brandweerman in Brussel weet nog exact waar hij was toen hij het nieuws vernam dat twee collega’s waren omgekomen. “Ik zat in Aarschot op een barbecue, toen een familielid me vroeg of ik iemand van de brandweer van Ukkel kende”, vertelt Xavier Jamart, die de helft van zijn beroepscarrière in de compagnie van Patrick Batselier heeft gewerkt. “Ik heb meteen naar de chef gebeld en ben naar Ukkel gereden, de barbecue zat er voor mij op.”

Voor de brandweerlui kwam het nieuws hard aan. “Je voelt je machteloos op dat moment”, zegt sergeant Willy Van Caer. “Je kan gewoon niet geloven dat het waar is. Op professioneel vlak is dit het ergste wat je te horen kan krijgen. Als je zo iets meemaakt, wil je meteen naar de kazerne. Buitenstaanders kunnen niet begrijpen wat je dan voelt. Als brandweerman wordt je haast familie van elkaar. Je eet, slaapt en werkt samen. Je kan direct bij elkaar terecht.”

De vrees om zelf het slachtoffer te worden van een dergelijk ongeval, zit er wel in, maar spookt niet door de hoofden van de brandweerlui. “Als ik uitruk denk ik nooit aan het feit dat ik misschien niet terugkeer”, zegt Xavier Jamart. “Tijdens een interventie is het niet draagbaar om daar steeds aan te denken. Je vormt dan een gevaar voor jezelf en voor anderen.”

Voor Wilfried Liefferinckx was Alain Tacquenière ook meer dan een collega. “Wij organiseerden feestjes en gingen vaak op reis met onze vrouwen”, zegt hij. “Ik ben postoverste en heb hem die dag zien vertrekken met zijn ladderwagen. Toen ik hoorde wat er gebeurde, zakte de grond onder mijn voeten weg en moest ik meteen een traantje wegpinken. Voor veel mensen is het ook onbegrijpelijk dat ze zijn gestorven ‘voor een hoop stenen’, zoals ze zeggen. Maar als brandweerman weet je nooit of een gebouw al dat niet leeg is. Hadden ze iemand kunnen redden, zouden hun vrouwen het sneller kun verwerken. Nu hebben ze het gevoel dat ze voor niets gestorven zijn.”


Nieuws melden Adverteren op Persinfo?